Oczekiwania i obietnice...

Mam nadzieję, że Ferdydurke nie weźmie mi za złe, bo zainspirowana jej postem chcę rozwinąć nieco temat. Ciągle mam go w głowie, może dlatego, że samą mnie to niedawno spotkało.
Czy zdarzyło Wam się kiedyś usłyszeć zdania typu:
- zawiodłam się na Tobie
- nie tego się po Tobie spodziewałam
- myślałam, że będziesz po mojej stronie
- nie przypuszczałam, że odmówisz
- ja na Twoim miejscu…
Zawsze w takich sytuacjach rozmówca tymi słowami wpędza nas w poczucie winy, bo faktycznie mogłam się nagiąć, mogłam raz jeszcze postąpić wbrew sobie, mogłam podkoloryzować, mogłam znów się zgodzić….
Ale po jakimś czasie gdy ciągle tak się naginamy i dopasowujemy do oczekiwań innych, rodzi się w nas bunt i pragnienie bycia adwokatem we własnej sprawie. To pewnie nazywa się asertywność, ale trudno być asertywnym, uczymy się tego całe życie i chyba nie do końca rozumiemy na czym to tak naprawdę powinno polegać.
Bo przecież nie znamy oczekiwań innych wobec nas, dowiadujemy się o nich wówczas, kiedy stawiane są nam zarzuty. Dlatego też spodobał mi się cytat, który przytoczę w przybliżeniu:
„ nie obrażaj się jeśli nie spełniam twoich oczekiwań, to Twoje oczekiwania, a nie moje obietnice”
Kiedyś zaprosiłam gości na święta, marzyłam o bajecznej atmosferze, śpiewaniu kolęd, śnieg za oknem, dzwonki u sań i takie klimaty (wiecie o czym mówię) Okazało się, że goście mieli inne wyobrażenie, a ja przeżyłam rozczarowanie. Mąż sprowadził mnie na ziemię słowami: nie powinnaś mieć pretensji, to była Twoja wizja, a nie zaproszonych gości. Pewnie tak było, ale i tak czułam żal, a może nie potrafiłam sprawić, żeby było tak jak sobie wymarzyłam…
Ale im dłużej żyję, tym częściej powtarzam sobie, że nie muszę wszystkich uszczęśliwiać, tym bardziej wbrew sobie, a jeśli ktoś ma wobec mnie konkretne oczekiwania, to niech mi je wyjawi przed faktem, a nie po…
Myślę, że stąd właśnie wszystkie nieporozumienia, rozczarowania i fochy. Nie da się zmienić wszystkich na swoją modłę, ale zawsze można popracować nad komunikacją.