Resztki, końcówki, ostatki...

Jak to jest, że ostatnio trafiam na resztki z pańskiego stołu - dosłownie i w przenośni. Już zaczęłam podejrzewać, że prześladuje mnie jakieś złośliwe fatum.
Wchodzę do WC i w najbardziej nieodpowiednim momencie odkrywam, że zamiast papieru toaletowego wisi sama rolka, a żeby sięgnąć nową, muszę wykonać akrobację grożącą złamaniem kręgosłupa. W łazience oczywiście czeka na mnie ostatni groszek pasty do zębów, pieczołowicie wyciśnięty z tubki, a w lodówce ostatni plasterek żółtego sera. Otwieram w pracy puszkę z kawą(wspólną) i tam też ostatnia, płaska łyżeczka kawowego proszku, nawet na porządny napar za mało, muszę otworzyć nową paczkę. W piekarni ktoś przede mną kupuje ostatnią, ulubioną drożdżówkę, a w sklepie bucianym są wszystkie rozmiary obuwia, które wpada mi w oko, oprócz mojego.
Rozumiem, że wszystko się kiedyś kończy, ale czemu na mnie czekają te końcówki.
Ale jeszcze bardziej irytujące są takie przypadki, kiedy trafiam w lodówce na pusty pojemnik, w którym "powinien" być ser, a został tylko zapach lub w szafce stoi sobie pusty kartonik, w którym spodziewałam się herbaty miętowej. Katastrofę zapowiadają nowo odkryte dziury lub brak guzika na pięć minut przed wyjściem do pracy lub brak wody w kranie , kiedy chciałam umyć włosy, a wodę mieli wyłączyć godzinę później. Ostatni przykład: pracuję przy kompie, jestem zalogowana, praca pilna, a tu brak prądu - bez uprzedzenia i nikt nie wie na jak długo... W połowie suszenie włosów wyłącza mi się suszarka i to nie z braku prądu, ale ma życzenie, żeby akurat w tym momencie ją oczyścić, a czas biegnie nieubłaganie.
Albo też wyłączając laptop wieczorem wciskam niechcący jakiś guziczek(?) i następnego dnia laptop odmawia współpracy, a tylko mąż wie, co trzeba znowu nacisnąć, żeby zadziałał(laptop - nie mąż).
Czy tylko mnie się to zdarza?