Wybaczcie, trochę ponarzekam...

No trudno, nazbierało mi się i muszę wywalić, co mam na wątrobie, może to pogoda, może wakacje w odwrocie... Przyrzekałam sobie nie marudzić, ale trochę muszę, bo inaczej sie uduszę.
Pierwsze narzekanie o zakupach będzie i może nawet sie powtórzę. Zakupy mnie czasem dołują, bo albo ciągle to samo w sklepach, 25-ta przecena wymęczonych ubrań, z których wiele nadaje sie już tylko na przemiał, bo dziury, brud, zwisające nitki, popsute zamki, brak guzików, a sprzedający łudzą się, że jeszcze ktoś sie nabierze na obniżkę 80%, kiedy widzę, że od tygodni cena ta sama.
Nudzące się w sklepach panie sprzedające potrafią skutecznie uprzykrzyć zakupy, bo albo chodzą za człowiekiem krok w krok (czuję się jak potencjalna złodziejka), poprawiając wiecznie ubrania lub wieszaki, albo koniecznie chcą mi doradzić, kiedy ja sama nie wiem czego szukam...kobiety tak mają!
Numeracja brana jest często z kapelusza, co powoduje, że muszę często przymierzać zbyt wiele rzeczy, czego nie lubię, a ubrania mam w 3 różnych rozmiarach - jak to możliwe? Pół biedy, gdy napiszą rozmiar 36, 38 lub 40, ale gdy na spodniach lub innych częściach garderoby pojawia się oznaczenie S, M, L to już masakra, tu mogę przymierzać do woli, nic nie pasuje i jednocześnie wszystko. Do tego uwaga pani sklepowej - bo tak się teraz nosi. No trudno, ja nie zamierzam.
Osobny rozdział to przymierzalnie, które chyba nigdy nie są sprzątane, o wietrzeniu nie wspomnę. Kiedyś natknęłam się w kabinie na brudną podpaskę, więc szybko po wejściu zgłosiłam obsłudze, ale odechciało mi się zakupów w tym sklepie.

Drugie narzekanie będzie o darmowych podręcznikach. Nie chcę już użalać sie nad sobą, bo każda praca ma plusy i minusy, a do emerytury dotrwać trzeba i znaleźć sposób na pokonanie trudności (chociaż zaprosiłabym pomysłodawcę darmowych podręczników w szkołach, żeby zobaczył jak to wygląda w praktyce i w realiach bibliotek szkolnych). Narzekać będę na poszanowanie owych podręczników przez obdarowanych czyli uczniów. Nie powiem, są domy, gdzie o książki się dba, owija, metkuje, uczeń nie nosi ich w plecaku razem z napojem, bułkami i bananami, ale są i takie tornistry uczniów, gdzie podręcznik staje sie zbędnym balastem, o który dbać nie trzeba, bo darmowy. Przeglądamy podręczniki oddawane pod koniec czerwca i wierzcie mi, gdyby były własnością uczniów i byłaby możliwość ich odsprzedania innym uczniom lub w antykwariacie, inaczej by wyglądały, już mamy zadbałyby choćby o owijacz. Niektóre egzemplarze po roku nie nadawały sie do niczego. Nie, nie rozpadły się, to nie wina drukarni, jak niektórzy wcześniej sugerowali. Są tak zniszczone i poplamione, jakby na rajdzie Paryż - Dakar były, a zwłaszcza podręczniki do 4 klasy.
Trzecie narzekanie dotyczy mojej kondycji fizycznej. O dziwo, turystycznie po szlakach mogę chodzić całymi dniami, wspinam sie tu i tam, wylewam siódme poty i jeszcze fotki robię, a w robocie - trochę się nadźwigam, poprzestawiam, poprzesuwam ( a podobno praca bibliotekarza umysłową jest, zaksięguję ledwie... 1000 książek, a plecy bolą, jakbym weszła na ośmiotysięcznik. Rankiem nie wstaję już rześka jak szczygieł, dopiero po drugiej kawie w głowie mi trybi i kończyny ruszają jak trzeba...litości, czy ktoś też tak ma?

Coś tam jeszcze by się znalazło, ale na razie wystarczy, bo wystraszę czytelników...