Czasem tematy są błahe, ot o dziecięcych spostrzeżeniach codziennych, o kłótniach z rówieśnikami, o zdziwieniach i poczuciu niesprawiedliwości.
Bywają też trudne tematy i nie zawsze dorośli czują się na siłach do przekazywania pewnych treści, a nie ze wszystkim biega się do psychologa.
W swojej pracy często doświadczam takich sytuacji, wyręczając nieraz rodziców.
Nie jestem specjalistą we wszystkich dziedzinach, więc korzystam z pomocy książek, których jest sporo na rynku wydawniczym.
Niektóre możemy podpowiedzieć dzieciom do samodzielnego czytania, inne przeczytajmy razem z nimi, a jeszcze inne poczytajmy sami, bo podpowiedzą, jak własnemu dziecku, wnukom, dzieciom sąsiadów ten świat dorosłych objaśniać.
Dzisiaj kilka ciekawych propozycji, żebyście nie musieli długo szukać:
Poruszono tutaj takie problemy jak: bicie dzieci i bicie się rówieśników, skarżenie, kradzież, niebezpieczny Internet...
Są tam opowieści , które podnoszą na duchu najbardziej niepewne istoty, w następujących sytuacjach:
- gdy pojawia sie młodsze rodzeństwo
- gdy trzeba posłuchać rad rodziców
- gdy zgubiłem się w sklepie lub na ulicy
- gdy boimy się nauki pływania
- gdy boimy się dentysty
- gdy umiera ktoś bliski
Tytułowy Beniamin opowiada, jak to jest mieć mamę chorą na SM, kto go wspiera i tłumaczy czym jest ta choroba i jak postępować.
Wynotowałam z recenzji czytelnika fragment:
"Ten SM nie jest taki straszny, tylko taki normalniejszy...
Nikt nie ukrywa przed chłopcem choroby mamy, raczej wyjaśnia, co się z nią dzieje i jak jej pomóc."
To oczywiście tylko część wartościowych wydawnictw, polecanych przez towarzystwa psychologiczne oraz Fundację Cała Polska Czyta Dzieciom.
Dziękuję za polecenie tych wartościowych książek. Myślę, że mój młodszy brat będzie zachwycony :)
OdpowiedzUsuńChyba najbardziej spodoba mu się opowieść o błękitnym psie, choć nie wiem ile ma lat.
UsuńW mojej rodzinie książki zawsze były ważne a wnuczęta same proszą, by im coś poczytać. :)
OdpowiedzUsuńDomy, w których dzieciom się czyta są bogatsze o lepsze relacje:-)
UsuńZnakomite tytuły polecasz Asiu, te książki na pewno są warte uwagi. Pozdrawiam serdecznie.:)
OdpowiedzUsuńMyślę, że tak, tym bardziej, że ułatwią sprawę dorosłym.
Usuńmoje siostrzenica ma nos wetknięty w postpotterowskie klimaty /bo pierwowzór zna już na pamięć...
OdpowiedzUsuńalbo w srajfona, ale przy mnie się kryguje, bo wie, że wujek lubi się z tego nabijać...
p.jzns :)...
Te srajfony zaczynają zastępować rzeczywistość...ale jeśli w ogóle czyta, to i tak dobrze.
UsuńZupełnie nie umiem rozmawiać z dziećmi.
OdpowiedzUsuńNa pewno umiesz, tylko się uprzedzasz...
UsuńNie uprzedzam się, tylko nie lubię. Nigdy nie umiałam tego robić i wcale nie chciałabym umieć. Najlepszym dowodem na to, że coś wisi w powietrzu, są reakcje dzieci na mnie: wszystkie ryczą albo się chowają :) Córka mojej przyjaciółki (raczej byłej przyjaciółki) z satysfakcją mawiała:
Usuń"Słońce świeci, deszczyk pada,
ciocia Frau Be dzieci zjada" :)
Teraz mi się przypomniało, że nawet bałam się, będąc w ciąży, że nie będę umiała rozmawiać z własnym dzieckiem. ale jednak własne to co innego...
UsuńJa bałam się wielu rzeczy, ale wszystko przyszło samo...
UsuńMyślę, że praktyka czyni mistrza. Gadasz jak z dorosłym, nie uznaję np. ciumkania do maluchów.
Oczywiście, że jak z dorosłym - też nie umiem inaczej. A w ciąży bałam się tylko jednego - że urodzę chłopczyka i że nie będę go kochała. Tak bardzo chciałam mieć dziewczynkę i tak bardzo nie wyobrażałam sobie, że mogłabym mieć syna... Dziś myślę, że pewnie bym go nie odrzuciła, ale nie można mieć 100% pewności. Żona mojego kolegi w ogóle nie chciała mieć dzieci. Cały świat dookoła przekonywał ją, że powinna, więc uległa na siłę i po urodzeniu dziecka tak bardzo cierpiała psychicznie, tak źle czuła się w roli matki, że popełniła samobójstwo.
UsuńTak kończy się życie pod presją społeczną. Ja rodziłam późno i przykro było słuchać ciągłych życzeń przy każdej okazji: i w przyszłym roku synka lub córeczki...
UsuńDzięki wielkie. Wypisałam tytuły o pasującej mi tematyce i mam rozwiązany problem prezentów od "zajączka" :)
OdpowiedzUsuńOby były jeszcze dostępne, bo nie sprawdzałam...
UsuńDopiszę jeszcze "Wielką księgę cipek" oraz siusiaków, oraz emocji i uczuć. Świetne pozycje do przeczytania z rodzicami i porozmawiania o trudnych tematach :-) Oczywiście te tematy są trudniejsze dla rodziców niż dla dzieci. Korzystają więc obie strony :-)
OdpowiedzUsuńTego z kolei ja nie znam, ale pisałam o znanych mi z autopsji, może i twoją propozycję gdzieś dostanę do przejrzenia?
UsuńWspaniałe propozycje,tytuły książek zapisuję.Dziękuję
OdpowiedzUsuńPozdrawiam:)
Bardzo się cieszę :-)
UsuńKsiążki przydatne są zawsze, choć uważam, że nic nie zastąpi rozmowy z rodzicem. To dla mnie podstawa. Nie ma takiego tematu, którego bym nie przerozmawiała z córką jeśli przyjdzie do mnie z pytaniami - a porusza je bardzo szeroko.
OdpowiedzUsuńAle książki to - z reguły - sensowna pomoc. Polecę "Bajkoterapię czyli dla małych i dużych o tym, jak bajki mogą pomagać". To znakomita książka napisana przez znane osoby o trudnych sprawach i emocjach.
Bajkoterapię mam w bibliotece, jak i wiele innych, tu wybrałam książki do wspólnego czytania i dyskutowania.
UsuńNa szczęście wybór jest szeroki, wystarczy poszukać:-)
Pewnie, że jest wybór. Sama zaprezentowałaś te wartościowe i przydatne. Ale i tak uważam, że książki rozmowy z dzieckiem nie zastąpią - choćby były najlepsze. A wiele jest obecnie takich, które wręcz szkodzą.
UsuńOczywiście, że nie zastąpią rozmów, ale mogą byc dobrym zagajeniem :-)
UsuńJotko fajnie, że podajesz ciekawe tytuły książek, a ja podeślę je moim Córkom.
OdpowiedzUsuńPolecam się na przyszłość:-)
UsuńMój syn już jest dorosły i nie ma czasu na pogaduchy z mamą, a poza tym różnica pokoleń niestety daje się we znaki :) Teraz rodzice mają cały wachlarz ciekawych podpowiedzi i rozwiązań jak radzić sobie z problemami wychowawczymi, na internecie też jest mnóstwo różnych publikacji i doświadczeń, którymi dzielą się rodzice.
OdpowiedzUsuńSzkoda, że gdy ja wychowywałam swojego syna nie było jeszcze takiego dostępu do tych wszystkich wspomagaczy książkowych jak sobie radzić z wychowaniem dziecka. Uważam, że teraz rodzice mają dużo bardziej uproszczone pole do popisu.
Niestety Asiu wielu rodziców nie rozmawia ze swoimi dziećmi, bo na ogół są albo zajęci, albo zmęczeni, więc często latorośle są zmuszone do dzielenia się swoimi smutkami z rówieśnikami, a niekiedy nie wychodzi im to na dobre, bo rozwiązując swoje problemy między sobą można wpakować się w niezłe tarapaty.
Pozdrawiam i miłej niedzieli Ci życzę :)
Gdy my wychowywałyśmy naszych synów, takie wydawnictwa nieśmiało zdobywały rynek, bywały też ciekawe programy w TV.
UsuńTeraz mediów pod dostatkiem, tylko realiów w tym brak...większość programów ogłupiających lub przekłamujących rzeczywistość.
Masz rację Asiu, dużo tych wszystkich programów i publikacji jest, człowiek czasem głupieje, bo tak naprawdę każdy pisze i mówi co innego, czasem zamiast pomóc, można zaszkodzić, ale tak jest w każdej dziedzinie nie tylko wychowawczej.
UsuńA z programów pamiętam Dorotę Zawadzką w roli super niani i karnego jeża :)
No niestety, musimy kierować sie zdrowym rozsądkiem:-)
UsuńDobór lektur jest niezwykle ważny. To wiemy. A poza tym, jak się nie umie z dziećmi rozmawiać, a przede wszystkim nie wie, o czym rozmawiać, to przynajmniej można się oddać wspólnej lekturze. Interakcyjnie (poczytaj mi mamo, poczytaj mi synku vs córko) lub równolegle (każdy czyta na własną rękę, ale czyta to samo). A potem o książce pogadać.
OdpowiedzUsuńZ tym gadaniem właśnie jest najtrudniej, a jak budować relacje w milczeniu?
Usuńdziękuję za te propozycje książkowe. jesteśmy teraz na etapie odpowiadania na pytania, moja córka zadaje ich chyba ze 100...na minutę. To jak maraton A mety nie widać ;) pozdrawiam asia
OdpowiedzUsuńOj, pamiętam te maratony, zwłaszcza na spacerach czy w autobusie...
Usuńtak, tak...
Usuńniekończąca się seria "dlaczego?" prowadzi do rozbioru wszechświata na atomu i odwrotnie - obudowania atomu wszechświatem.
Żeby na atomy! Niektórych pytań w żadnym teleturnieju nie wymyślono...
UsuńKsiążki kojarzę, co prawda nie czytałam żadnej z nich, ale mam je w księgarni i często ludzie je kupują. Warto rozmawiać z dziećmi, a czasami czytając książkę jest łatwiej rodzicom pomóc dzieciom przezwyciężyć lęki albo dziecko otwiera się i może powiedzieć o swoich uczuciach.
OdpowiedzUsuńO to właśnie chodzi, czasem podczas czytania wychodzą różne bolączki i lęki...
UsuńNie jestem w temacie i nie wiedziałam, że tyle fajnych książek mają teraz dorośli, którzy chcą być gotowi na rozmowę z dziećmi. Teraz wystarczy tylko chcieć rozmawiać, mieć dla dzieci czas. Wspaniały post, Jotko :)
OdpowiedzUsuńOch ten czas, każdy kto decyduje sie na dzieci, powinien go zaplanować, prawda?
UsuńDziękuje bardzo:-)
Moje dzieci od maleńkości zadawały mnóstwo pytań. A, że książek Ci u nas pod dostatkiem, od razu dostawały "fachowe" odpowiedzi.
OdpowiedzUsuńA po za tym, mój Mąż mnóstwo czyta, zatem jest w domku omnibusem:)
Miłego dnia:)
To sytuacja komfortowa, dla dzieci idealna:-)
UsuńMoja wnusia dopiero skończy roczek. Kupiliśmy pare książeczek aby tradycja języka polskiego nie zginęła w rodzinie. To na początek.
OdpowiedzUsuńBrawo Wy! Już na starcie będzie więc dwujęzyczna:-)
UsuńJa podobno mówię do dzieci jak do dorosłych. Mój mąż ma tak samo, nawet raz go rodzina skarciła za to. Nie mamy oboje klasycznego podejścia. Raczej wszystko kawa na ławę i czarno na białym, tak jak jest, a nie że bocian przyniósł.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam. ;)
Bo tak trzeba, dzieci nie są upośledzone umysłowo, tylko trzeba umiejętnie dobrać treści do wieku:-)
UsuńDziękuję jotko za powyższe propozycje książkowe. Chętnie się im przyjrzę, tym bardziej że do Oratorium trafiają naprawdę różne dzieci. Pozdrawiam ciepło
OdpowiedzUsuńO widzisz, dobry pomysł:-)
UsuńBędę mieć te książeczki na pewno na uwadze :) i bardzo dziękuję za ich polecenie :)
OdpowiedzUsuńPolecam się na przyszłość:-)
UsuńBędę to mieć cały czas na uwadze :)
UsuńMoje wnuki zetknęły się niedawno osobiście z najtrudniejszym tematem, Umarła ich prababcia - a miała 108 i pół roku. One już nawet zaczynały się zastanawiać, czy naprawdę wszyscy ludzie muszą umrzeć...
OdpowiedzUsuńŚmierć to jeden z najtrudniejszych chyba tematów, zwłaszcza , gdy odchodzą najbliżsi lub małe dzieci...
UsuńJakie to wspaniałe Jotko, że tyle fajnych i pomocnych rzeczy można dziś znaleźć w książkach. Kiedyś dla dzieci były głównie bajki, a skoro polecasz te pozycje Ty, to domyślam się, że są też na wysokim poziomie.
OdpowiedzUsuńGdybym dziś miała małe dziecko lub wnuki z pewnością bym sięgnęła po te książki. Dobrze, że o nich piszesz. :)
Pozdrowienia
Dziękuję za zaufanie, to miłe, ale i duża odpowiedzialność:-)
UsuńPomyślę o niektórych pozycjach w przypadku moich wnuków.Co prawda są jeszcze dosyć mali a cóż wobec czasu,który pędzi jak szalony.Mnie przyszła na myśl książeczka "Jak cało o zdrowo przyszedłem na świat"....czytałam ją po kolei całej mojej czwórce.To opowieść-trochę poradnik ,ale moim zdaniem fajnie może wprowadzić młode osoby w ten świat w sposób delikatny i żartobliwy.
OdpowiedzUsuńPamiętam też, Grażynko książkę "Nie wierzcie w bociany".
UsuńMożna znaleźć kilka dobrych książek z zakresu edukacji seksualnej.
Witaj, Jotko.
OdpowiedzUsuńNiektórzy uważają, że tego typu poradniki czynią więcej szkód niż pożytku. Nie zgadzam się z tą opinią. Każdy rodzaj pomocy jest dobry, a sięganie po tego typu pozycje świadczy o zaangażowaniu rodzica. Moim zdaniem, jedyne, co tak naprawdę szkodzi w kontaktach dzieci z rodzicami, to niedostrzeganie problemu albo zamiatanie go pod dywan.
Pozdrawiam:)
Dobrze powiedziane, wspólne czytanie zbliża , może być początkiem dalszej rozmowy i zachęcić dziecko do własnych poszukiwań.
UsuńNie miałem pojęcia, że jest tego aż tak dużo...
OdpowiedzUsuńTo tylko mała część:-)
UsuńPodrzucę te tytuły moim koleżankom, które mają dzieci. Może ułatwią im życie? Tzn. i koleżankom i dzieciom;-) Sama nie mam dzieci... Nigdy nie chciałam.
OdpowiedzUsuńU mnie instynkt macierzyński obudził się późno...
UsuńCzytam i cieszę się:) Bardzo dobrze, że są takie książki. Tylko teraz trzeba zachęcać do ich przeczytania.
OdpowiedzUsuńStaram się jak mogę!
UsuńBardzo ciekawe książki i dobrze, że takie są dostępne. Oby jak najwięcej dzieci po nie sięgało.
OdpowiedzUsuńDzieci szukają takich treści, lubią rozmawiać, wystarczy zachęcać i znaleźć czas.
UsuńPotrzeba najpierw samemu znaleźć odpowiedzi na takie problemy, a potem znaleźć jeszcze język właściwy dla dzieci. Dla mnie należy się szacunek autorom takich książek, ich praca jest podwójna można powiedzieć.
OdpowiedzUsuńTeż tak sądzę, dlatego powoli przyzwyczajam się do myśli o szukaniu nowych wyzwań. Jednak do końca miesiąca trochę więcej będę odpoczywał raczej.
Czułem jakoś wewnątrz siebie, że już po stażu, więc nie martwiło mnie to poinformowanie tak późno. Ale zdarzyć by się mogło, że ktoś zareagowałby inaczej.
Pozdrawiam!
Pisanie dla dzieci jest bardzo trudne, zwłaszcza jeśli i temat nie jest łatwy.
UsuńTo prawda, że dzieci lubią rozmawiać z dorosłymi (oprócz Frau Be). Ja też lubię rozmawiać z dziećmi. Kiedyś, na imprezach rodzinnych, większość czasu spędzałem z nimi. Teraz już nie, bo dzieci coraz mniej...
OdpowiedzUsuńJa lubiłam jako dziecko przysłuchać się rozmowom dorosłych...
Usuńbardzo wartościowe pozycje dla dzieci ❤
OdpowiedzUsuńWarto polecać, bo naprawdę są świetne.
UsuńBardzo Ci dziękuję za ten post - na pewno skorzystam z Twoich propozycji przy wspólnym czytaniu z juniorem.
OdpowiedzUsuńJeśli cokolwiek się przyda, to będę bardzo rada:-)
UsuńNawet bardzo małym dzieciom można wytłumaczyć trudne sprawy.Dobrze, że takie książki są na rynku, bo w końcu nie każdy rodzic wie jak się za to zabrać by dziecko zrozumiało nieco trudniejsze zagadnienia.Tyle tylko, że trzeba pamiętać by dziecku zawsze mówić prawdę a nie wciskać mu "wiadomości zastępczych" typu bocian ci przyniesie braciszka, bo to jeszcze małe dziecko.
OdpowiedzUsuńMój dwuletni wnuczek od razu był poinformowany, że jego mama ma w brzuszku drugie dziecko i że to będzie jego braciszek. I w kilka godzin po przyjściu młodszego na świat był razem z tatą w szpitalu by przywitać maluszka.
Miłego;)
Zawsze byłam za tym, by nazywać rzeczy po imieniu i wszystko dzieciom tłumaczyć, to przecie mali ludzie, a nie ufoludki...
UsuńRozmowa z dziećmi w każdym wieku jest trudna Czy to małe czy to duże dziecko Moje są już duże i też czasami nie wiem jak z nimi rozmawiać a gadam tak dużo że chwilami sama siebie mam dość...
OdpowiedzUsuńDzięki, że wpadłaś, miło mi:-)
UsuńPamiętam jak mój syn pytał o coś, a ja zaczęłam wyjaśniać, według mnie powinnam wyczerpująco... na co on : mama, jednym zdaniem!