Który ze zmysłów?

 

Można powiedzieć, że wyobrażeń ciąg dalszy...

Trafiłam kiedyś na nowelę obyczajową, której nie widziałam od początku, ale nie był chyba istotny dla całości. Bohater, młody człowiek z lekceważeniem odniósł się do prośby kalekiego bezdomnego, by wesprzeć go jakimkolwiek datkiem. Sam nie miał przy sobie wiele, a i sytuacja mieszkaniowa niepewna, próbował skontaktować się z kimś w sprawie pracy...był ciemnoskórym imigrantem.

Traf chciał, że spotkał na przystanku autobusowym starszego człowieka, obaj czekali na autobus. Okazało się, że chcąc, nie chcąc młody człowiek musiał wdać się w rozmowę ze starszym panem, choć była to dziwna rozmowa, bo tamten okazał się niewidomy i głuchoniemy, a zadając pytania pisał na kartce, odpowiedź odczytywał dotykiem z dłoni rozmówcy.

Ich spotkanie trwało na tyle długo, że wpłynęło na sposób postrzegania świata przez młodego człowieka , który wracając na znany teren rzucił nawet bezdomnemu sowity datek.

Nie pierwszy to film o ludzkich ułomnościach, który widziałam, a postać Helen Keller zna chyba każdy. Jeśli nie, kliknij proszę TUTAJ .

Takie historie skłaniają zawsze do wielu refleksji i docenienia tych wszystkich zmysłów, których nas nie pozbawiono, a których być może nie doceniamy w codziennym pośpiechu.

Ileż to razy zdarzało Wam się mówić: nie wyobrażam sobie siebie w podobnej sytuacji;  nie wiem jak poradziłabym sobie po utracie wzroku; to tragedia dla muzyka stracić słuch  itp.

Zadam trudne pytanie lub raczej odpowiedź należy do niewyobrażalnych:

gdyby tak się zdarzyło, to utrata którego ze zmysłów lub sprawności  byłaby dla Was największą tragedią?