Uciekinier...

Wracam z pracy i widzę z daleka, że na chodniku leży człowiek, trudno powiedzieć w jakim wieku, włosy w każdym razie siwe.
Samochody przejeżdżają, żaden się nie zatrzymał, z przeciwka chodnikiem zbliża się chłopak na rowerze.
Zatrzymuje się przy leżącym, coś do niego mówi. Podchodzę i ja, pytam co się dzieje, ale widzę, że człowiek przytomny,ale nie reaguje, tylko szuka lewą ręką czegoś na chodniku.
Ruchy ma bezładne, nie odpowiada na pytania, nie może wstać...
Na szczęście przy nas zatrzymuje się jakiś pan w małej furgonetce i w stroju roboczym wyskakuje z auta, które zostawił na światłach awaryjnych.

Droga prowadzi do galerii handlowej, więc niezadowoleni kierowcy trąbią na zawalidrogę.

Kierowca próbuje podnieść mężczyznę z chodnika, ten nadal nie rozumie lub nie może odpowiadać...

Wyciągam komórkę i dzwonię na 112.
Zgłasza się operator. Opowiadam co się dzieje, łączy mnie z pogotowiem. Trochę to trwa.
W międzyczasie kierowca próbuje posadzić delikwenta na ławce, ten zaczyna się rozbierać, z kieszeni polówki wypadają jakieś kartki.

Pogotowie zgłasza się, więc udzielam wyczerpujących informacji o zdarzeniu, gdy tymczasem mężczyzna wyrywa się kierowcy i oddala . Informuję więc operatora z pogotowia, że pacjent zbiegł.

Otrzymuję odpowiedź, że na siłę nikogo nie ma obowiązku ratować, więc pożegnałam się i rozłączyłam.

Na jednej z kartek, które wypadły uciekinierowi z kieszeni znajdujemy numer telefonu i nazwisko.
Tym razem dzwoni kierowca, krótko rozmawia i rozłącza się.

Pytam, co powiedzieli - odpowiada, że osoba po drugiej stronie słuchawki kazała dzwonić na policję...

Oczywiści nikt z nas nie zadzwonił, bo co mielibyśmy powiedzieć?