A tutaj link do bloga Moniki: Wciąż głodna życia
W magicznym świecie
Moniki
magiczne dzieją się
sprawy -
im dalej zapuszczasz
oko
tym bardziej jesteś
ciekawy.
Wciąż głodna życia
i rozmów
wrażliwa na świata
piękno
artyzmem przedmiotów
zachwyca -
odciska na nas
swe piętno.
Jak humanistka
prawdziwa
rozlicznym oddaje się
pasjom
wiernych Jej fanów
przybywa -
rozbudza nasze fantazje.
Każdy komentarz
Moniki
starannie od serca
pisany
a każdy post
jest z miłością
talentem Jej
dopieszczany...
Ładne :)
OdpowiedzUsuńDzięki, dla Ciebie też układam, więc...
UsuńI ja podpisuję się pod wierszem dedykacją dla Moniki ;)
OdpowiedzUsuńDzięki Tobie Gabrysiu do Moniki trafiłam...
UsuńZaglądam do niej często, bo sama w napadach weny twórczej lubię zrobić "coś" - lubię kiedy ktoś ma pomysł jak dać nowe życie starej rzeczy
OdpowiedzUsuńNo pięknie, pracowita z Ciebie osóbka...
UsuńCoś Ty - leń z natury. Jak coś lubię to to robię i już :)
UsuńTo tak jak ja....
UsuńTeż wpadam do Moniki - ma kobitka pomysły :) A wiersz, jak zwykle, trafiony w punkt :)
OdpowiedzUsuńDzięki dziewczyny za te pochwały, ale to głównie wasza zasługa, autor potrzebuje wszak inspiracji...
UsuńChciałabym mieć talent do czegoś ładnego :) Niestety mam tylko talent do przetwarzania tworzyw sztucznych. Jestem na straconej pozycji, bo jak tu konkurować? ;)
OdpowiedzUsuńMasz wielki talent do zaciekawiania innych z pozoru zwyczajnymi rzeczami, czytałam. Nie zawsze chodzi o konkurowanie, wystarczy być sobą....
UsuńNie zaglądałam jeszcze na ten blog, ale na pewno to nadrobię. Wiersz - świetny!
OdpowiedzUsuńDzięki za miłe słowa, ja też zaglądam tu i tam w przelocie, zawsze coś ciekawego przyciągnie uwagę na dłużej lub krócej:-)
UsuńPiękne słowa kochana!
OdpowiedzUsuńPiękne słowa o pięknych ludziach...
UsuńOjej, jeszcze nigdy nikt nie napisał o mnie wiersza!!! Ok, może mąż próbował, gdy byliśmy nastolatkami;))))) Ale poetą nie został;)))
OdpowiedzUsuńJejku, co mam powiedzieć, czuję się absolutnie zaszczycona, wzruszona i zachwycona samym wierszem. Wiesz....przed długi czas myślałam, że mam problem ze swojego rodzaju "innością", to znaczy ciężko w środowisku, w którym się mieszka znaleźć pokrewne dusze, które lubią takie tematy, które poruszam na blogu. Okazuje się, że własnie w sieci jest mnóstwo cudownych ludzi, do których Cię zaliczam...Czujecie podobnie, rozumiecie to, co chcę przekazać, różnimy się, ale nikomu to nie przeszkadza.
Gdy spojrzę wstecz, to pamiętam, jak bardzo się męczyłam w biurze handlowym przy komputerze i wystawianiu faktur...Dobre pieniądze, świetna ścieżka kariery a ja nieszczęśliwa...Znajomi pukali się w czoło, bo zrezygnowałam z tej pracy, wróciłam na wychowawczy. Powoli, powoli odkrywałam w sobie duszę artystyczną i teraz pracując przy drewnie jestem najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Kobieta renesansu...tak, to ja:))) Kocham piękno w każdej postaci, czy w literaturze, czy w rzeźbie, w przyrodzie...a jeszcze jak znajdę w drugim człowieku to już w ogóle jest BOSKO!!!
Ehhh, jaki mam piękny poranek dzięki Tobie, z całego serca dziękuję:)))))
Moniko zawsze jest pierwszy raz:-) Napisałaś ważne rzeczy, w sumie pomysł na post blogowy, że nie tyle liczy się dobra kasa, ile to co się lubi i ludzie, z którymi się pracuje. ja mam to szczęście, ze w pracy mam kilka takich bliskich dusz, z którymi można przetrwać niejedno....
UsuńJeśli dzięki mnie masz piękny poranek, to ja tym bardziej:-)