Ciekawy projekt...

Wpis dedykuję Krysi, której zarówno malarstwo jak i fotografia nie są obce.

 Wspomniany w tytule projekt to przedsięwzięcie Muzeum Jana Kasprowicza oraz Młodzieżowego Domu Kultury, które to instytucje  zaprosiły młodych ludzi wraz z opiekunami do udziału w ciekawym konkursie.

"Ożywiamy obrazy" - to nazwa i hasło przewodnie dla twórców fotografii, a modelami byli młodzi i bardzo młodzi ludzie.

Żałuję, że nie byłam na otwarciu wystawy 11 czerwca, bo w ogrodzie muzealnym modele zaprezentowano na żywo, obejrzałam dopiero wystawę, na której porównano obrazy znanych mistrzów i fotografie wzorowane na sztuce.

Wystarczy kliknięciem powiększyć zdjęcia, by przeczytać, jaki obraz i jaki twórca posłużył autorowi zdjęcia za inspirację.

Ostatnie zdjęcie nieco obcięte, ale jest to obraz z 1964 roku "Sławka w kapeluszu" autorstwa Stanisława Łuczaka , lokalnego artysty.

Prawda, że dobry pomysł?  W dodatku wszystkie nagrodzone dzieła może obejrzeć każdy, przechodząc obok budynku muzeum - wystawa pod chmurką!

Obrazki uliczne...

Bez zbędnych wstępów. Nie trzeba bardzo się starać, by na podobne obrazki trafić każdego dnia.

Czasami nie dziwię się przechodniom w słuchawkach, że uciekają w świat muzyki czy audiobooków.

 1. Idę sobie do pracy, na chodniku leży wczorajszy wielbiciel napojów wyskokowych. Chyba wczorajszy, bo za wcześnie było na świeży stan upojenia. Nad  nim stoi kolega, chyba trzeźwy i namawia:

- no wstań wreszcie, mówię ci, wstań!

- wstanę, pewnie że wstanę, ale jak wstanę to ci przypier...ę

Wreszcie wstaje, najpierw na cztery kończyny, potem do pionu. Wstaje, patrzy, poznaje ziomala i krzyczy:

- ach, to ty, to ci nie przypier...ę, ale wstałem!

Sukces zawsze cieszy!

2. Wracam z pracy, naprzeciw mnie idzie pani ubrana cała na biało, nawet włosy upięte w kok są białe, nie siwe, a białe właśnie. Już mam się zachwycać taka monochromatyczna stylizacje, gdy widzę, że pani przystaje i pluje na trawnik. Może muchę wypluwa, ale czemu na trawnik, nie w chusteczkę?

Zdziwienie moje rosło, gdy pani tak co 3 metry czynność powtarzała. Znaczyła teren czy o co chodziło? Może urok jaki odczyniała? 

Ale czarownica w białym stroju?

3.Mijam często na swej drodze plac zabaw, gdzie dzieci przychodzą z rodzicami lub dziadkami. Widuję sceny rozpaczy dzieci, które nie chcą opuścić miejsca uciech i towarzystwa rówieśników.

Razu pewnego babcia ciągnie wnuczka za rękę:

 - chodźmy już do domu, zjemy obiadek...

- ale ja nie chcę, nie jestem zmęczony, wcale

- ale ja jestem, pójdziesz po południu z mamą!

Babcie to muszą mieć kondycję!

4. Dialog, a w zasadzie monolog, bo nie słyszałam odpowiedzi: 

- już jak wyjechalim, k..wa z Koszalina, to mielim przeje..ne, bo nas te skur....y zrobiły w ch...a!

Nadawcą komunikatu był mocno starszy pan, który stał w kolejce przed sklepem mięsnym w towarzystwie chyba swojej żony...

Powiedzcie mi, proszę jak kobieta może tolerować taki język u swojego męża, narzeczonego, partnera? ja tego nie ogarniam i chyba nie zrozumiem nigdy!

Przepraszam za te wszystkie słowa, które powinny być wypikane, ale ukryte nie oddałyby sedna dialogów. Z powodu nadmiaru takowych omijam niektóre filmy i książki, bo dość właśnie tej śmietnikowej mowy w realu.

Nie piszesz, nie dzwonisz...

 

Taki sobie dialog na ulicy:

- jak dobrze cię widzieć, co tam u W. ?

- chyba dobrze, zadzwoń i zapytaj sam!

- on nie dzwoni, nie będę się narzucał!

- skoro jesteś ciekawy, co u niego, to ty zadzwoń, przecież W. nigdy wylewnością nie grzeszył, ma sprawę, to dzwoni lub życzenia składa...

- zadzwonię i co powiem? zresztą on jest młodszy, powinien pierwszy się odezwać...

- i w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz - jeśli obaj wyjdziecie z takiego założenia, to nigdy nie porozmawiacie!

I tak w kółko - niech ktoś pierwszy zadzwoni, niech ktoś pierwszy napisze, tylko nikt się nie kwapi, by zrobić pierwszy krok.

Gdy zmarła moja teściowa, teść czekał, aż cały świat przyjdzie do niego i zauważy, że on potrzebuje towarzystwa. Pytaliśmy jego znajomych, jak to jest z tą samotnością wdowca. Odpowiedzieli, że dzwonili z propozycjami spotkań, najpierw odmawiał, bo wiadomo - żałoba, ale później stracili cierpliwość - ileż razy można wyciągać rękę i dostać kosza?

Pytaliśmy teścia, czy nie czuje się samotny? odpowiedział, że nikt do niego nie dzwoni, a on nie będzie się narzucał... no masz babo placek!

A wystarczy odrobina dobrej woli i wzajemność. Czujesz się samotny, wyjdź do ludzi, zaproś ludzi do siebie, napisz, zadzwoń!

 Inaczej to także wygląda, gdy mamy dużo czasu, a ta druga strona pracuje czasem na dwóch etatach lub w dziwnych godzinach. Sama wiem, że do mojego syna mogę zadzwonić dopiero po osiemnastej, chyba że coś ważnego, to wysyłam sms-a, jeśli może, oddzwoni.

Gorzej, gdy dzwonimy, a abonent wiecznie zajęty i w dodatku nie oddzwania...

Inne priorytety i potrzeby mają tzw. single, a inne - osoby żyjące w związkach.

Wzajemność w relacjach to też miła cecha.

Miałyśmy w pracy kółko koleżanek, z którymi spotykałyśmy się co roku w czerwcu, w kolejnych latach każda z nas zapraszała pozostałe na kawę i deser do lokalu. Taka tradycja.

Zdarzyło się, ze dwa razy, że gdy przyszła kolej M., to zawsze jej coś wypadło, płaciła więc następna z kolei. Żaden problem, ale trzeciego razu nie było, nie powiadomiono M. o spotkaniu.

Czytam czasami w komentarzach na blogach zaproszenie gospodarza do komentowania postów i wtedy jedna z osób komentujących pisze - zaglądam, czytam, ale nie  komentuję. 

O.K. nie ma obowiązku, ale gdyby wszyscy wyszli z tego samego założenia, to po co pole komentarzy pod postami, będziemy czytać jak gazetę lub tylko zerkniemy czy aby post nie za długi, zamkniemy i zapomnimy...

To i owo...

 Pogaduszki u fryzjera - kiedyś u fryzjera można było dowiedzieć się nowinek ze świata, tego całkiem odległego i całkiem bliskiego. Teraz w poczekalni jeden klient/klientka, a rozmowy toczą się wokół pandemii, szczepień, efektów ubocznych szczepionki, śmierci znajomych i bliskich.

Strona internetowa miasta - nawet tutaj zaznacza się wyraźny podział opinii, poglądów, oczekiwań mieszkańców. Gdy pojawiają się  kolejne elementy wystroju ulic, zawsze te same rzeczy jednych zachwycają, innych oburzają. Teraz trwają Dni Inowrocławia, w mieście odbywa się wiele imprez plenerowych i okazuje się, że nawet zapraszane gwiazdy mogą poróżnić mieszkańców... ale rozbroił mnie jeden z nietypowych obywateli , dla których każda ławka domem i pubem. Będąc zapewne pod wpływem jakiegoś czasoumilacza z procentami  krzyknął do kolegi: o, k...a ! ale piękna ta nasza jebaniutka Solankowa... (ulica, znaczy się).

Szkoła w upały to koszmar, zwłaszcza gdy okna sal lekcyjnych wychodzą na południe, a w nocy nie można wietrzyć pomieszczeń i klimatyzacji brak. Do godziny 10 rano to jeszcze można cokolwiek w salach zrobić, ale później to tylko boisko, ogród szkolny, ewentualnie spacery do parku i lekcje w terenie...

Szum medialny wokół piłkarzy - czy nie dziwi Was cały ten zgiełk wokół piłkarzy, a raczej ich rodzin, głównie żon i partnerek? W dodatku spotykam się ciągle z określeniem WAGs! Musiałam nawet wyszukać znaczenie tego skrótu w sieci, bo mąż niby kibic, ale tego nie znał. Okazuje się , że to skrót zaczerpnięty z prasy bulwarowej, w dodatku angielskiej,  na określenie żon i partnerek piłkarzy właśnie, ale angielskich! no cóż, skoro brak nazwy w języku polskim! jednak skrót Wags kojarzy mi się z waginą raczej, a ciągłe rankingi medialne, która z partnerek ładniejsza, bardziej popularna, lepiej ubrana czy zaradna uważam za niesmaczne co najmniej i bulwarowe właśnie ...

Gołębie -  to na osiedlach spory problem. Może na krakowskim rynku czy w innej zabytkowej lokalizacji zachwycają turystów (zabytki mniej zachwycone), ale na osiedlu takim, jak moje niechętnie widziane to ptaki. Mieszkańcy próbują różnych sposobów, by je odstraszyć, ale nic nie pomaga. Najbardziej oczywiście przeszkadzają odchody, które brudzą wszystko, a w w upały paskudnie śmierdzą, nie ma co używać delikatnych określeń. Nie było ich w zimie, nie wiem gdzie się podziewały, teraz ich godowe wrzaski nie pozwalają spać od 4 rano, bo nie jest to ćwierkanie wróbelków czy śpiew kosa.

Nie będę nawet pisać o gangach małoletnich obywateli, których nikt nie nauczył zabaw w berka, chowanego czy w klasy, więc biegają wokół domów z wrzaskiem godnym króla dżungli, a wygrywa ten, kto krzyczy najgłośniej.

I nie mówcie mi proszę, że skoro przeszkadza mi wrzask pod oknami i ptasia kloaka na balkonie, to nie lubię zwierząt i dzieci...

Dwa pałace.

 Pałace lubimy zwiedzać, zachwycać się  pięknem pałacowych ogrodów, wystrojem wnętrz, zbiorami sztuki.

Zawsze jednak w tyle głowy jest świadomość, że ktoś tam kiedyś mieszkał, ktoś inny dbał o czystość i stan ogrodu lub parku, nie dla wszystkich pałace i ich otoczenie były powodem do zachwytu...

Wybraliśmy się niedaleko, bo do Ostromecka, kilka kilometrów od Bydgoszczy. Kompleks parkowo-pałacowy, park nieco zaniedbany, ale za to dwa pałace w jednej lokalizacji!

O całym kompleksie można poczytać w necie, więc nie będę wyręczać wujaszka google. Żebyście długo nie szukali podaję LINK.

Większy i nowszy pałac zamieniono na hotel z restauracją, ale można zwiedzić piętro, a w restauracji wypić kawę lub zjeść obiad. Ceny nie zwalają z nóg.

Wita nas stylowa para przed głównym wejściem na teren parku, natomiast w pałacu piękny hall z kominkiem i na kanapie można poczekać na miejsce w restauracji :-)

Od tyłu pałac też nieźle się prezentuje, a wychodząc z restauracji mamy widok na ogromny park.

Sale restauracyjne w pałacowym stylu, ale mnóstwo zieleni sprawia, ze czujemy się raczej jak w altanie lub oranżerii.

Są i ciekawe przykłady sztuki, trochę niżej na zdjęciu znajdziecie figurę Chopina...

Taki deser do kawy zamówił mój mąż, prawda, że pięknie podany serniczek?

Posileni kawą i deserem po zwiedzeniu pierwszego pałacu, poszliśmy przez park do pałacu mniejszego, który w całości zamieniono na ciekawą ekspozycję. Zanim jednak weszliśmy na pietra, zwiedziliśmy mroczne piwnice. Dwie sale nadają się na konferencje lub ślub cywilny, taki stylowy...

Po takich schodach z piwnicy nie chciałabym nosić węgla lub ziemniaków...

Za to klatka schodowa to dla mnie dzieło sztuki, a schodów mnóstwo, naliczyłam ze 3 piętra!

W małym pałacu spotkała nas niespodzianka, nie spodziewaliśmy się tak bogatej i ciekawej ekspozycji pianin, fortepianów, akordeonów , były także stare fotografie z czasów istnienia Fabryki Fortepianów Sommerfelda, fragment warsztatu rzemieślniczego oraz wiele innych ciekawostek.

Byliśmy jedynymi zwiedzającymi, bo wybraliśmy wczesną porę, ale warto było, bez tłumów, spokojnie, we własnym tempie.

Planowaliśmy jeszcze raz pospacerować po parku , ale zachmurzyło się bardzo, nadchodziła burza, więc wróciliśmy do domu, by po obiedzie raz jeszcze nacieszyć oczy zdjęciami z Ostromecka.

Pozdrawiam turystycznie!