Pożegnanie...

 

Składamy sobie życzenia przy różnych okazjach, zwłaszcza z końcem lub początkiem roku, a tu taki szok...

Pożegnaliśmy naszego bliskiego znajomego, który zmarł nagle i w wielkim smutku pozostawił rodzinę i przyjaciół. 

Pogrzeb był bardzo uroczysty, z wojskowymi honorami. Kościół garnizonowy i cmentarz ledwie pomieściły żałobników. 

Wspominamy niezwykle życzliwego i pogodnego człowieka, wielkiego patriotę i społecznika, oczytanego i kulturalnego, z niesamowitym poczuciem humoru, niezrównanego gawędziarza , znakomitego organizatora.

Dziś jedynie świeczkę mogę Mu zapalić i skromny wiersz zamieścić:

Dla Janusza

Przywitałeś Nowy Rok

na chwilę tylko

lecz gdy serce stanęło

a światło w oczach zgasło, 

zostawiłeś nas w żalu

bezdennym, by samemu 

na zawsze zasnąć.

Szok i smutek

naszym udziałem

lecz i wdzięczność

za lat wspólnych wiele.

Kiedyś może znów się spotkamy - 

Twoi przyjaciele.

I jeszcze niesamowita historia, która mnie spotkała, w czasie między otrzymaniem smutnej wiadomości, a pogrzebem.

Jesteśmy z mężem na długim spacerze, rozmawiamy o nagłej śmierci przyjaciela, zbliżamy się do cmentarza. Jest zimno, ale słonecznie, mąż szuka toalety, ja zatrzymuję się koło kwiaciarni.

Słońce świeci prosto w oczy, bo zimą nisko przebiega po niebie.

Ktoś krzyczy: Dzień dobry!

Rozglądam się, ale pod słońce niewiele widzę.

- Tu jestem, dzień dobry, pod słońce nic nie widać - znowu ten głos.

Faktycznie, po drugiej stronie ulicy stoi jakiś pan, na tle niebieskiego malucha (Fiata 126 p), ale nie rozpoznaję człowieka, może mnie z kimś pomylił?

Odpowiadam na powitanie, pan odjeżdża, gdy spojrzałam na tył auta, zobaczyłam na szybie wielki napis : JANUSZ.

Pierwsza moja myśl - Janusz przyjechał się pożegnać, ale dlaczego maluchem?