Bliskie spotkania...

 Nie ma to, jak w weekend wybrać się do parku na polowanie, z aparatem fotograficznym oczywiście.

Ludzi przed południem mało, bo niektórzy sprzątają, inni po galerii biegają, a jeszcze inni z domu od marca nie wychodzą...

Nie wiem dlaczego, ale zdjęcia zamieściły się w odwrotnej kolejności do zamierzonej, opowieść będzie więc chaotyczna.

Znamy taki zakątek w naszym parku, gdzie wiewiórki stadami biegają, a ostatnio dołączyły do nich sikory, którym na jednym z drzew urządzono luksusową stołówkę.

Tutaj mąż przyłapany na polowaniu na jedna z wiewiórek, zdjęcie nieco poruszone, bo te rude tak szybko biegają, że ostrości nie zdążysz nastawić.

Na stawie w parku taki oto domek dla ptaków, obok automat z darmową karmą dla kaczek, ale oprócz tego spacerowicze karmią chlebem głównie, niezła to atrakcja dla dzieci, gdy ptaszyska pływające biją się o kawałki karmy z ptakami latającymi, a od spodu podjadają swoje ryby.

Gdy podawałam wiewiórkom orzechy, zauważyłam, że coś mi ciągle lata koło oka i ucha, pikując w stronę woreczka z orzechami.

To była oczywiście sikorka, wzięłam więc trochę kaszy na rękę i czekałam. Za chwilę jedna usiadła mi na dłoni i dziobała delikatnie ziarenka. Byłam  wniebowzięta, z tak bliska obejrzeć sobie ptaszka i czuć jego pazurki wczepione w rękawiczkę.

Sikorek było całe mnóstwo, korzystały ze swej stołówki, gdzie ziarenka, słoninka, kule tłuszczowe, wszystko widać świeże , a my czuliśmy się jak w parkowej wolierze.

Na drzewie pojemniki dla ptaków zrobione z różnych materiałów, ale największym smakołykiem była świeża słonina.

Także wiewiórki, przyzwyczajone do kuracjuszy i miejscowych spacerowiczów, chętnie podchodzą po orzechy i ścigają się między sobą o łupy, nie zdążyłam nagrać telefonem wyścigu pary rudasów spiralnie wokół pnia, gdy jednemu podałam orzech, a drugi nie dostał na czas nic.

Zając wyszedł jak wisienka na torcie, ale tak naprawdę spotkaliśmy go na początku, na wejściu do parku, a teren ten sąsiaduje z polami, gdzie niedawno kukurydza rosła.

Do kompletu brakuje tu bażantów, które czasami słychać, ale zobaczyć trudno.

Kiedyś już  pokazywałam konie, ale teraz ich nie ma, a na miejscu starych stajni pojawiły się ekipy od wyburzania. Kto wie, może powstanie nowa stadnina?

Na spacery chodzimy często, więc będziemy obserwować ...