Promem do Janowca

Pobyt w Kazimierzu obfitował w wiele atrakcji, jedną z nich była wyprawa do Janowca.

Dotrzeć tam można promem na drugi brzeg Wisły i jeszcze 2-kilometrowy spacer drogą do ruin zamku.

Zamek musiał być kiedyś piękny, trzykrotnie rozbudowywany, kolejne makiety pokazują, jak się zmieniał i nawet dzisiaj ruiny robią na zwiedzających wrażenie, nie mówiąc o widokach, jakie roztaczają się z dziedzińca i murów. Chociaż są to ruiny, to jednak zachowały się fragmenty zabudowy, krużganki, przygotowano zamek do zwiedzania, można skorzystać z toalety i wypić kawę. Prozaiczne szczegóły, ale bardzo ważne, wszak turysta duchem nie jest, jeść i pić musi.

Z promu, którym dopływamy na drugi brzeg Wisły widać stateczek turystyczny, który pływa zakosami, by nie trafić na mielizny...

Spojrzenie na ruiny z różnych punktów, bieganie po schodach i krużgankach, oglądanie detali architektonicznych pozwalają docenić piękno i rozmach budowli.

Dodatkowy walor zwiedzania to wystawa fajansu miśnieńskiego: zestawy herbaciano-kawowe, obiadowe, wazy dekoracyjne, kafle piecowe, talerze okolicznościowe, sztuka portretowa.

Oprócz ruin zamku, na tym samym wzgórzu i w cenie jednego biletu jest do obejrzenia dwór i spichlerz. We dworze , jak w większości tego typu atrakcji oglądamy wyposażenie typowego szlacheckiego dworku, a pokoje zaaranżowano tak, by sprawiały wrażenie, że przed chwilą minęliśmy się z właścicielami.

Wychodząc z dworu, trafiamy do drewnianego spichlerza, w którym oglądamy wystawy - na parterze dzieje rybołówstwa wiślanego, na piętrze historia społeczności żydowskiej w Janowcu i Kazimierzu.

Poniżej fragment tablicy z wierzeniami dotyczącymi wody, ablucji i chorób . 

 Komentarz Donki pod postem o wizycie w Kazimierzu i Janowcu spowodował, że wizyta w Janowcu nabrała innego wymiaru.

"Rok 1943, albo 1942. Okupacja. Wakacje w Janowcu u wujostwa, którzy latem tam jeździli przewożąc jakieś podziemne materiały. Zabierali mnie i kuzynka - rówieśnika. Oboje mieliśmy po 8 lub 9 lat. Z Warszawy do Kazimierza płynęliśmy statkiem. Podobno było to bardziej bezpieczne. Zajmowaliśmy dużą, rodzinna kajutę z łóżkami. W czasie podróży jeden krótki postój, W tym czasie Niemcy przeprowadzali rewizje. Mnie nie wolno było wstawać…. Miałam być chorym dzieckiem. Niemcy bardzo bali się zaraźliwych chorób, więc nawet nie zbliżyli się do mnie. Szczęśliwie dopłynęliśmy do Kazimierza….za jakiś czas, gdy już byłam dorosła dowiedziałam się, że pod materacem mojego łóżka schowany był ten „trefny towar”

Niezapomniane wakacje. Wędrowaliśmy z kuzynem po całym Janowcu. W pamięci pozostały mi do tej pory zupełnie puste domy z kwitnącymi przepięknie, kolorowo kwiatami w ogródkach. Bez ludzi i bez zwierząt. Nie przypominam sobie nikogo żywego…… pusto, brak oznak życia. Ale mimo to odnosiło się wrażenie, że ktoś wyszedł i pewnie zaraz wróci.
Tylko, że nigdy nikt nie wrócił…. Pozostawione domy przez żydowskie rodziny zostały puste na zawsze."

Jedynym śladem po Żydach zamieszkujących te tereny jest tablica upamiętniająca miejsce po żydowskim cmentarzu, no i oczywiście wspomnienia ludzi, pamietających tamte czasy...

Niespodzianką dla nas był tzw. Manes, do którego kierowały drogowskazy.

Szliśmy długo zielonym szlakiem po janowieckim wzgórzu, by dotrzeć do miejsca, gdzie można było podziwiać i kupić zioła i przetwory z nich w wielkiej ilości.  

A obok sklepiku z ziołami, restauracja pod chmurką ze wspaniałym widokiem na Wisłę.

Zamówiliśmy zestaw pierogów pieczonych i surówkę, pyszny lunch dla 2 osób za 25 zl.

Odwiedzając Kazimierz, nie można nie wstąpić do Janowca!