Małe rozczarowanie...

 Może rozczarowanie, to nieodpowiednie słowo, raczej niedosyt. Ktoś powiedział, że należy zweryfikować swoje oczekiwania, to i rozczarowanie będzie mniej bolesne. Z drugiej strony, gdy widziało się już tyle pałaców i zamków, to oczekiwania trudno minimalizować. W końcu to siedziba rodu  Czartoryskich! Kompleks pałacowo-parkowy w Puławach ze słynną Świątynią Sybilli.

Nie zaglądam w opinie internautów przed zwiedzaniem, w końcu nie szukam noclegu, wolę naocznie się przekonać, co oferuje miejsce, nawet opinie o restauracjach bywają skrajnie różne.

Już brak parkingu w okolicach pałacu może być problemem, jeśli nie zna się miasta, ale daliśmy radę.

Brak toalet, czy miejsca na odpoczynek, to osobna kwestia.

To, co możemy zobaczyć po dojściu do bramy, to imponujący kompleks budynków i staw z karpiami , nieco dalej pawie, o których już pisałam. Jeszcze dalej Świątynia Sybilli, niestety zamknięta na cztery spusty i "ozdobiona" przez grafficiarzy. Zero szacunku dla zabytku...

Na terenie parku znajdujemy także Dom Gotycki i rzeźbę Tankred i Klorynda. Dom Gotycki miał rozszerzać kolekcje dzieł sztuki gromadzonych przez Izabelę Czartoryską w Świątyni Sybilli. Obejrzeliśmy również tylko z zewnątrz.

Pałac zwiedzaliśmy w poniedziałek, który jest dniem biletów bezpłatnych, co pozwoliło nam zaoszczędzić 30 zł od osoby za oglądanie skromnej kolekcji eksponatów, a do tego za wystawy czasowe odpłatność jest dodatkowa.

Na zdjęciach powyżej - korytarz przy wejściu do pałacu oraz fragment saloniku Hotelu Lambert w Paryżu, rezydencji Czartoryskich na emigracji.

Zatrzymałam się dłużej przy portrecie  młodziutkiej Izabeli, którą Adam  Czartoryski , przyszły mąż opisywał tak: niezbyt urodziwa, zbyt płaska by rodzić, ręce za chude w okolicach łokcia...

Izabela oszpecona została po zachorowaniu na ospę, ale podobno po pierwszym porodzie wyładniała...

Wielką klatką schodową wchodzimy na kolejne piętra, choć sal ze zbiorami mało, ledwie pięć , reszta pomieszczeń zamknięta, a inne skrzydła pałacu zajęte przez szkołę i różne instytucje.

Na terenie pałacu jest wprawdzie toaleta, bo słyszałam działające spłuczki, ale nie udostępnia się jej dla zwiedzających. 

Zbiory w salach przypadkowe: a to kolekcja militariów w gablotach, a to jakaś rzeźba lub obiadowy komplet porcelany, wreszcie szafy i sekretarzyki, portrety arystokratów... typowe muzeum. Spodziewałabym się więcej po siedzibie tak znamienitego i zasłużonego dla historii kraju rodu.

Ale właśnie, te oczekiwania.

Ileż eksponatów skradziono i wywieziono, ile zniszczono w trakcie działań wojennych...

Któż nie kojarzy tego sławnego dzieła mistrza Leonarda? Oryginał został zakupiony we Włoszech w 1800 roku przez Adama Jerzego Czartoryskiego. Dzieło można było podziwiać w Domu Gotyckim w Puławach do wybuchu Powstania Listopadowego. Później ukrywane w Sieniawie, wreszcie w paryskiej rezydencji Czartoryskich Hotel Lambert.

Obecnie oryginał zobaczymy w Muzeum książąt Czartoryskich w Krakowie.

Byłam, widziałam, hipnotyzuje niezmiennie...

Pałac przechodził różne koleje i zmieniał właścicieli, ale może obecny kształt zbiorów i sposób udostępniania powinien mieć przełożenie na ceny biletów, według mnie raczej wygórowane.

Sal wystawowych pilnują panie zapatrzone w telefony, nikt się nie zainteresował , słowem nie odezwał, bo w innych miejscach, nawet jeśli zwiedzanie bez przewodnika, to są audioprzewodniki lub panie pilnujące sal czasami podpowiedzą co nieco o byłych właścicielach pałacu lub o zbiorach.

Pierwszy raz widziałam kolekcję wieńców żałobnych, na ścianach wieńce z kwiatów, w gablotach koralikowe.

Mimo darmowego zwiedzania, turystów niewielu. Po obejrzeniu pałacu ruszyliśmy do parku, który wydaje się mocno zaniedbany, jedynymi ławeczkami są kamienne ławy przy Świątyni Sybilli, a dość strome ścieżki prowadzą nad rzekę, lepiej więc spoglądać na nią z punktów widokowych.

Kawy w pałacu też nie uświadczysz, a co by szkodziło zainstalować tu kawiarenkę z toaletą dla strudzonych zwiedzaniem gości?

Za to w Alei Królewskiej znaleźliśmy małą kawiarenkę/ herbaciarnię, gdzie zamówiliśmy kawę i sernik pistacjowy. I znowu brak toalety, a w zasadzie była na zewnątrz publiczna, która zjadła nam monetę, a skorzystać nie było szansy.

Toalety, to w Polsce pięta Achillesa!

Puławy pożegnaliśmy bez żalu i z przeświadczeniem, że dobrze zrobiliśmy, wpadając tam w drodze powrotnej do domu, a nie w ramach osobnej wycieczki.