W poszukiwaniu...

... świątecznego nastroju wybraliśmy się do syna, do Poznania, a tam zajęcy bez liku, do wyboru, do koloru:

Spędziliśmy miło czas z synem i jego ukochaną, a ja nie byłabym sobą, gdybym nie zaliczyła jakiegoś zwiedzania. Poszliśmy więc obejrzeć zbiory Muzeum Sztuki Użytkowej na Zamku Przemysła.
A tam same cuda. Zamek, dzięki funduszom unijnym oferuje nowoczesne powierzchnie wystawowe, jest winda, która zawiezie Was na szóste piętro by podziwiać widoki z wieży zamkowej, są elementy interaktywne, by zwiedzający w każdym wieku wynieśli coś dla siebie i dobrze się bawili...

A teraz życzenia:

Kochani, pozwolę sobie życzyć wszystkim, niezależnie od wyznawanej religii i poglądów, ciepła słonecznego, radości w sercach, łaskawości aury i obfitości w przyrodzie, a zdrowia nade wszystko!
Trzymajmy się, nie dajmy się, fortuna nich nam sprzyja. Alleluja!

I jeszcze jedna ważna okazja i to nie jest prima aprilis, 1 kwietnia imieniny Grażyny :-)

Z Krzysiem o przeprowadzce...

Kolejna odsłona rozmów z Krzysiem, stałym bywalcem tego bloga:
- A wie pani, że parę osób z mojej klasy zapisuje się do klasy sportowej?
- to chyba dobrze, lubią sport w takim razie
- to świetnie, przynajmniej nie będą już w mojej klasie, bo czwarty rok z nimi nie wytrzymam!
- aż tak ci zaleźli za skórę?
- no, zwłaszcza niektórzy… pani nasza mówi, że do nich trzeba mieć anielską cierpliwość
- za to w sporcie są dobrzy
- a gdzie tam, oni myślą, że będą mieli mniej przedmiotów, bo tyle tego sportu i uczyć się nie trzeba…
- te czasy, gdy sportowcy nie musieli się uczyć to już minęły
- nie wiem jeszcze czy mnie mama nie przepisze do innej szkoły
- no coś ty, nie zrobisz mi tego!
- bo przeprowadzamy się
- a z powodu?
- mama mówi, że właściciel tamtego mieszkania nam każe i teraz mama znalazła mieszkanie w tej odmalowanej kamienicy na rynku
- a, wiem w jakiej, piękny dom
- a widziała pani jak oni malowali? Tylko przód, a z tyłu byle co, ale może w środku będzie dobrze
- a będziesz miał swój pokój?
- nawet większy, dziadek zawiesi mi wreszcie obrazy
- lubisz obrazy w pokoju?
- mam ulubione plakaty z filmu Harry Potter
- a ja widziałam plakat, zapraszający na wystawę kotów rasowych
- ja na pewno tam nie pójdę, bo jakby mój pies poczuł na moich nogach te wszystkie koty, to dopiero bym miał… a pani pójdzie?
- raczej nie, bo wyjeżdżam tego dnia
- to może pani popatrzeć na koty koło szkoły, łażą tu takie dwa, jeden czarny, a drugi szaro-biały, dzisiaj goniły się koło huśtawki , a jeden to chyba czaił się na ptaki
- to takie chyba dzikie koty?
- pewnie tak, a wie pani, tak się zastanawiam, na jakie kolory dziadek pomaluje ściany
- podobno modny jest popiel
- kolor nie ma być modny, tylko ma się podobać, ciekawe czy spodoba się mojemu psu, bo przecież on też z nami będzie mieszkał…

Patrzeć na kogoś wilkiem...

Myślałam, że znam wszystkie frazeologizmy lub ich większość, ale zgodnie z porzekadłem, że człowiek uczy się przez całe życie (i głupi umiera) studiowałam ostatnio słownik frazeologiczny.
Już dawno odkryłam, że studiowanie słowników może być bardzo zajmującym zajęciem.
Okazało się, że niektóre wyrażenia uległy zapomnieniu lub nie znam wcale, może byłam na wagarach, gdy omawiano je w szkole?
A swoja drogą, zauważyłam, jak mało frazeologizmów znają dzieciaki, czyżby w domach nie posługiwano się takimi wyrażeniami? Moje babcie co rusz ich używały, na każdą okoliczność miały odpowiednie zdanie. Ileż to razy słyszałam, że diabeł coś nakrył ogonem, że wujek ma węża w kieszeni, że dziadkowi słoń nadepnął na ucho.
Gdy oglądałam kolejne odcinki turnieju Jeden z dziesięciu zauważyłam, że młodzi ludzie, tak do 30-ki mało znają przysłów i porzekadeł, może dlatego właśnie, że niewiele się ich w domach używa? Tradycje ludowe odchodzą do lamusa?

Jeśli macie ochotę, zapisałam kilka przykładów raczej nieczęsto używanych:
1. oprzeć sprawę o bufet - załatwiać interesy przy kielichu
2. odwiedzić podkasaną muzę - obejrzeć lekki spektakl teatralny, rewiowy
3. wziąć dupę w troki- ulotnić się niespodziewanie, niech inni się martwią
4. choroba dyplomatyczna - symulowanie choroby w celu uniknięcia pracy
5. na fidiaszowa miarę - mówimy tak o kimś niepospolitym, wyrastającym ponad przeciętność
6. przedstawić szeleszczący argument - po prostu wręczyć łapówkę

7. mieć argusowe oczy - wzrok czujny, przed którym nic się nie ukryje...
8. martwa litera - ustawa, zarządzenie przez nikogo nie respektowane
9. jak wisieć to za obie nogi - robić coś z pełnym zaangażowaniem
10. być jak ciepłe kluchy - być mało zaradnym, powolnym, niezorganizowanym.

Będę wdzięczna za Wasze przykłady, może pamiętacie coś ciekawego, czego próżno szukać w słownikach?
Czasem w różnych regionach kraju bywają inne wersje tego samego znaczeniowo wyrażenia.

Uciekła mi pamięć...

Spotkałam Ją w drodze z pracy.
Dzień był zimny, wietrzny, a Ona bez czapki, szalika i rękawic, prowadziła psa na smyczy, a właściwie to pies ciągnął swoją panią.
- Witaj Mireczko!
Chwyciła mnie za ręce, nawet przez rękawiczki czułam, jakie ma skostniałe dłonie.
- Jak ładnie wyglądasz!
Patrzyła na mnie, chyba mnie poznała, ale nie mogła przypomnieć sobie imienia i te smutne oczy…
- Ładnie wyglądasz i nic się nie zmieniasz, a ja – widzisz, stara baba jestem!
- Mireczko, wszyscy się starzejemy, ale grunt, to mieć dobry humor i kondycję!
Pies szarpnął się zniecierpliwiony…
- A ty jak zwykle z psem na spacerze, dużo chodzisz, jak zawsze.
Spojrzała na mnie smutnymi oczami, skurczona, zziębnięta, ale jakby nie zauważając tego zimna odpowiedziała:
- Pamięć mi uciekła, nawet imienia psa nie pamiętam, chodzę tymi samymi ścieżkami, by trafić do domu, przez ponad rok tak się posunęłam, że sama siebie nie poznaję…
Skurczyła się, włosy w strąkach, zniknęła energia i wieczny uśmiech na twarzy, oczy uparcie patrzą w chodnik.
- Tak mi przykro, a nie zimno Ci? taka paskudna pogoda.
- Zimno?
Spojrzała na swoje zgrabiałe dłonie…
- Zimno, ale zapomniałam, gdzie leżą rękawiczki… to mój czwarty pies, młodziutki, musi się wybiegać.
- Uważaj na siebie!
I poleciała za psem, który rwał się do biegu za kawkami.

Była wychowawczynią mojego brata, moją koleżanką z pracy. Nauczycielem z powołania, który wszystkie siły i każdą wolną chwilę oddawał pracy. Niepocieszona, gdy musiała odejść na emeryturę, bo taki nastał czas, bo zabrakło etatu, bo nie miała nic innego poza pracą, może tylko synów, ale i oni poszli swoimi drogami, gdy dorośli.
Teraz opiekują się matką, każdy na swój sposób, ale pamięci jej wrócić nie mogą, a Ona resztkami świadomości trzyma się tego świata i nie może pogodzić się z diagnozą – Alzheimer.

Na tapczanie siedzi leń...

...ale czy można robić NIC?
Przecież nawet jak leżę,to coś robię, jest na to dowód naukowy, bo spalam jakieś kalorie.
W sumie nicnierobienie stanowi dla wielu osób straszny problem, nie potrafią zrelaksować się na tyle, by siedząc w fotelu lub leżąc na leżaku nie myśleć o tym, co powinni zrobić. A właśnie, dlaczego powinni?
Nie mówię tu o pracy zawodowej, bo tu szef wymusza na nas robienie czegokolwiek.
Mam na myśli raczej odrzucenie tego przymusu zrobienia zwykłych rzeczy, bez których według wielu osób świat się zawali. A nasze prawo do chwili wytchnienia? Czasowe zatracenie się we własnych myślach, tęsknotach , w tańcu, zanurzenie się w dźwiękach muzyki, zaczytanie się bez pamięci o realnym świecie.
Kto z Was, z ręką na sercu może powiedzieć, że potrafi bez wyrzutów sumienia wykraść dla siebie kilka godzin bez myślenia o obowiązkach?
Ileż to razy, siedząc w kawiarni z przyjaciółką kończymy słowami: muszę lecieć i zrobić obiad, muszę nastawić pranie, mam kupę ubrań do prasowania, muszę zrobić zakupy, muszę....
Nawet nasi przodkowie stworzyli porzekadło - co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj, a co masz zjeść dzisiaj, zjedz jutro. Pewna znajoma mawiała natomiast - kurz jest po to żeby leżał, a rolety po to by je opuszczać, gdy brudne okna.

Ten ciągły przymus pozbawia nas spontaniczności, radości życia, powoduje ciągłe wyrzuty sumienia... a przecież wystarczy słowo MUSZĘ zamienić na MOGĘ, a wtedy perspektywa jest zupełnie inna. Wówczas otwierają się przed nami okazje i możliwości i to MY decydujemy, co najpierw zostanie zrobione.
Ja zapożyczyłam od koleżanki bardzo przydatne powiedzenie, że od pewnego wieku, to już niczego nie muszę, co najwyżej mogę.

Tak więc wśród rozlicznych obowiązków nie zapominajmy także o przyjemnościach i chwilach lenistwa, nie czekajmy, aż nasz organizm zbuntuje się i zastrajkuje niedomaganiami i pamiętajmy, że w pracy zawodowej nie ma ludzi niezastąpionych, a zgorzkniałych i wypalonych wszyscy unikają.
Rozpieszczajmy się póki czas, by nie zapomnieć, jak miłe są chwile lenistwa :-)

Jak Polak z Polakiem...

W ramach strajku pogodowego zamieszczam coś na wesoło i jem same smakołyki.
Będę grubsza, ale wesoła :-)
Pośmiejcie się razem ze mną!

1. W sklepie mięsnym:
- czy jest mięso mielone?
- mielim
- to ja poczekam
- mielim wczoraj...

2. Spotkanie w urzędzie:
– pan Hieronim zapytany o nazwisko odpowiada, że Sraczka
- oj, rzadkie nazwisko, bardzo rzadkie...

3. Rozmowa wychowawcza:
– zmartwiony Jaś przychodzi do domu z informacją, że wybił szybę w oknie u sąsiadów
- i co sąsiad na to powiedział?
- a brzydkie słowa powtórzyć?
- Nie!
- to właściwie nic nie powiedział...

4. Syn krzyczy do ojca:
- tato, barometr spadł
- o ile?
- jakieś dwa metry...

5. Rozmowa w barze:
- kolego, postaw piwo
- a co, przewróciło się?

6. W sklepie spożywczym:
- czy jest denaturat?
- nie ma
- to poproszę inne wino...

7. Drogówka zatrzymuje kobietę jadącą maluchem:
- i co, przekroczyło się sześćdziesiątkę?
- ależ panie władzo, to ten kapelusz tak mnie postarza...

8. Jedzie pijany facet tramwajem, nagle ocknął się i pyta:
- gdzie ja jestem
- w Łodzi
- to wiem, ale dokąd płyniemy?

9. Na przystanku spotykają się dawne znajome, jedna pyta:
- Masz ty, kochana dom?
- Nie mam
- A chłopa masz?
- Nie mam
- To na co czekasz?
- Na autobus...

10. Ksiądz spowiada gaździnę:
- a nie spaliście to z obcym chłopem?
- proszę księdza,a bo to obcy chłop da pospać?

Czy widział ktoś pucybuta?

Otwieram drzwi - przystojny kominiarz, ale nie z kalendarzem, jak zwykle, tylko z kartką wielkanocną i życzeniami. Należało się dwa złote, to znaczy, co łaska, ale tylko taka moneta była w portfelu męża.
Kominiarz jak się patrzy, elegancki, z identyfikatorem, więc zawód nie wymiera, kominiarze potrzebni.

W pracy podarłam rajstopy i pojawiła się refleksja - kiedyś zaniosłabym pewno do punktu repasacji. Czy pamięta ktoś takie panie, które najczęściej w sklepach z pasmanterią miały swój kącik repasacji pończoch?

Moja mama zbierała po kilka sztuk i zanosiłam do takiego punktu rajstopy i pończochy do cerowania, bo był to towar deficytowy, o który trzeba było dbać. Dziś wyrzucamy, bo najpewniej po niewprawnym zaszyciu i tak oczka lecą dalej, a i towar przestał być deficytowy.

Z czasem wyginął także fach prężenia firan i koronkowych serwet. Pamiętam, jak z babcią zanosiłyśmy niciane firany ukrochmalone po praniu do pewnej pani, która rozciągała je na specjalnych stelażach do wyschnięcia, a praca to była żmudna.
Ale kto dziś ma ręcznie robione koronkowe firanki?

Podobnie z profesją pucybuta.
Chociaż, gdy szukałam ilustracji do tej notki, znalazłam całkiem nowe, to jest współczesne zdjęcia, świadczące o tym, że gdzieś jeszcze pucybuta można spotkać lub przynajmniej maszyny do oczyszczenia obuwia przed wejściem do różnych instytucji...
sama chętnie zapłaciłabym, bo nie lubię czyścić butów z pastowaniem itd.
Są przecież myjnie dla aut, a dla butów?

Do lamusa odeszła także profesja telefonistki. Kiedyś takie panie łączyły międzymiastowe lub zagraniczne rozmowy telefoniczne, przyjmowały nadawanie telegramów lub łączyły rozmowy klientów z pracownikami różnych firm. Nawet w przychodniach i szpitalach łączeniem rozmów zajmują się automaty. Gdy dzwonię do rejestracji odzywa się automat, informujący do kogo mogę się dodzwonić i wreszcie informacja: jesteś czwarty w kolejce, jesteś trzeci w kolejce...

(Telefonistki - fot. Tekniska Museet/flickr (CC-BY 2.0)

A kto dziś pamięta takie profesje jak :KaOwiec; wodzirej; sekserka; ostrzyciel noży i nożyczek, wędrujący po podwórkach i oferujący swoje usługi.
Wiele zawodów rzemieślniczych odchodzi w niepamięć, bo nie ma kogo wyszkolić na miejsce starego już mistrza.

W ptasim raju :-)

Wybraliśmy się w jeden z ostatnich mroźnych dni na poszukiwanie wiosny. Jeziora wielkopolskie są ogromne i pełne ptactwa, lubimy jeździć na obserwacje przyrodnicze wtedy, kiedy ludzi jak najmniej, a obcowanie z przyrodą daje tyle radości i dobrze robi na psychikę.
Woda w jeziorach zamarznięta, lód dość gruby, ale spękany, na tyle jednak mocny, aby utrzymać dość ciężkie łabędzie...
Co chwila w powietrze wzbijały się jakieś ptaki, ruch jak na ptasiej autostradzie.

Gdy tylko zbliżyliśmy się do pomostu przypłynęła cała łabędzia rodzinka. Jedno z rodziców trzymało sie jednak z daleka, obserwując czy nie dzieje się coś złego. Widać było, ze ptaki obcują z ludźmi, bo podpływały śmiało, nie tylko zresztą łabędzie.
Mieliśmy z sobą dwie bułki na wypadek nagłego głodu, ale jedną zjadły nam ptaki...

Gdy skończyły się okruszki łabędzia rodzinka oddaliła się w równym szyku, po czym podpłynął tata łabędź, dosłownie ułożył skrzydła w serce, jakby chciał podziękować za poczęstunek...

Bywaliśmy na tym brzegu często, łabędzie i kaczki to tutaj swojski widok, ale tym razem ruszyliśmy dróżką wokół jeziora, bo słońce mocno przygrzewało. Dokonaliśmy pewnego odkrycia, mianowicie doszliśmy do urokliwej zatoczki, gdzie nie tylko było ciepło i bezwietrznie, ale to był ten właściwy ptasi raj. Na jeziorze zero lodu, cisza bez oznak jakiejkolwiek cywilizacji, słychać było tylko ptaki, głosy i szelest skrzydeł - kaczki, gęsi, łabędzie, łyski - reszty nie rozpoznałam, nie jestem ornitologiem, więc wybaczcie. Nie mogliśmy nasycić się tym widokiem.
Ruszyliśmy z powrotem dopiero gdy porządnie zmarzliśmy , a żołądki domagały się paliwa.

W drodze powrotnej na innym jeziorze widzieliśmy wędkarzy, łowiących ryby pod lodem. Siedzieli tam kilka godzin, że też im nogi do lodu nie przymarzły. Kawałek dalej dostrzegłam także spacerowiczów z dziećmi, wychodzących na środek jeziora i dwie dziewczyny na łyżwach.
Jak mówiłam, lód był spękany, choć gruby, a tyle się mówi, by nie wchodzić na lód, gdy przygrzewa słońce i mróz słabnie...

Ciekawostki o książkach cz.2

Badanie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Kingston w Londynie dowodzi, że osoby, które lubią czytać książki, są milsze dla drugich niż ci, którzy wolą oglądać telewizję.
W ramach badania poproszono 123 osoby o udzielenie informacji na temat ulubionych form rozrywki. Następnie testowano umiejętności interpersonalne badanych. Opierając się na uzyskanych odpowiedziach, naukowcy odkryli interesującą zależność.

Otóż ci, którzy czytali więcej, zwłaszcza beletrystyki, wykazywali bardziej pozytywne zachowania społeczne, natomiast ankietowani preferujący oglądanie telewizji mogli być uznani za mniej życzliwych, ponieważ częściej przejawiali zachowania antyspołeczne i nie potrafili równie dobrze wczuwać się w położenie drugich.
Co ciekawe, umiejętności i zachowania interpersonalne miały związek z odmianą fikcji, którą badani preferowali. Wielbiciele romansów i dramatów okazywali drugim więcej empatii i rozumieli ich punkt widzenia, z kolei miłośnicy komedii najlepiej nawiązywali z drugimi kontakt.
Naukowcy zaznaczają, że ich badanie nie wyjaśnia związku przyczynowo-skutkowego. Nie wiadomo więc, czy czytanie czyni nas milszymi i bardziej empatycznymi, czy też osoby życzliwe i okazujące empatię mają większą skłonność do sięgania po fikcję literacką.
Warto jednak w kontekście tego przypomnieć inne badanie, przeprowadzone w 2013 roku przez naukowców z Uniwersytetu Stanowego Ohio, którzy stwierdzili, że telewizja ma wpływ na teorię umysłu u dzieci, a konkretnie osłabia ich zdolność do rozpoznawania przekonań, intencji, pragnień i wiedzy drugich osób.

O wartości książek powinna decydować przede wszystkim zawartość.
W świecie kolekcjonerów treść odgrywa jednak nieco mniej znaczącą rolę.
Bardziej istotna jest rzadkość danego tytułu lub historyczny kontekst – okoliczności powstania albo losy dzieła na przestrzeni lat.
Ważna jest także unikalna szata graficzna, osoba ilustratora czy użyte materiały…
Te najbardziej wyjątkowe z wyjątkowych pozycji potrafią osiągać zawrotne sumy.

Miejsce 1. Leonardo da Vinci „Kodeks Leicester” – 30,8 miliona dolarów
Miejsce 2. Zakon Świętego Benedykta „Ewangeliarz Henryka Lwa” – 11,7 miliona dolarów
Miejsce 3. James Audubon „Birds of America” – 11,5 miliona dolarów
Miejsce 4. Geoffrey Chaucer „Opowieści kanterberyjskie” – 7,5 miliona dolarów
Miejsce 5. William Szekspir „Pierwsze folio” – 6,166 miliona dolarów
Miejsce 6. Biblia Gutenberga – 4,9 miliona dolarów
Miejsce 7. Henri Louis Duhamel du Monceau “Traité des arbres fruitiers” (z ilustracjami Pierre Antoine Poiteau i Pierre Jean François Turbina) – 4,5 miliona dolarów
Miejsce 8. Klaudiusz Ptolemeusz „Cosmographia” – 4 miliony dolarów
Miejsce 9. J. K. Rowling „Baśnie barda Beedle’a” – 3,98 miliona dolarów
Miejsce 10. William Blake „Pierwsza księga Urizena” – 2,5 miliona dolarów

Czy przywiązujecie wagę do estetyki naczyń?
Jeśli tak to ucieszy Was wiadomość, że dwóch włoskich projektantów wyrobów przemysłowych, Sebastiano Ercoli i Alessandro Garlandini, stworzyło książkę, której kartki mogą również pełnić rolę talerzy do spożywania posiłków.

Książkę zaprojektowano z myślą o wystawie światowej EXPO w Mediolanie w 2015 roku, która poświęcona była żywności i zrównoważonemu rozwojowi.
W książce znalazły się przepisy kulinarne z całego świata, wszystkie strony uformowane są w kształcie talerza i pokryte nadającą się do recyklingu wodoodporną folią biopolimerową. Dzięki temu można je wykorzystać do smakowania potraw, na które przepisy znalazły się wewnątrz dzieła. Gdy kartka się zabrudzi, możemy ją oderwać i skorzystać z następnej.

Rzeźby z książką w roli głównej stoją w miastach całego świata, wszędzie nie uda się być, ale można podejrzeć na blogu…

I na koniec coś dla smakoszy, mianowicie torty inspirowane literaturą, na pewno poznacie o jakie książki chodzi...

Mój dom, moja twierdza!

Słucham czasami w pracy radia i wczoraj natknęłam się na informację, że ankieterzy GUS skarżą się na trudności w docieraniu do respondentów.
Wiele ankiet obecnie przeprowadzanych jest online, ale bywają takie, z którymi ankieterzy muszą dotrzeć osobiście.
Okazuje się, że nie wszędzie są mile widziani, niektórzy lokatorzy nawet poszczują ankietera psami.
Nie jest łatwo także tam, gdzie osiedla są ogrodzone, monitorowane albo apartamentowce są pod ścisłą ochroną i do środka dostać się nie jest prosto.
Bywa także, że gdy już ankieter dostanie się do domu z wieloma mieszkaniami, to nie każdy lokator drzwi otworzy, albo rozmawiać nie chce. Sami pracownicy GUS nawet nie bardzo się dziwią takiej sytuacji, bo czasy niebezpieczne, ludzie nieufni i nie każdy chce ujawniać swój stan rodzinny czy majątkowy, a o ankiety na temat przekroju społecznego głównie chodziło.
W audycji nie zdradzono jednak, jak GUS zamierza sobie z tym problemem poradzić.

Przyznam się, że także niechętnie nastawiona jestem do wszelkich domokrążców, zgodnie z zasadą, że dom jest moją oazą i chętnie goszczę tych, których zapraszam. Jeśli chcę kupić dywan, idę do sklepu, a o dogmatach wiary lub o rychłym końcu świata nie zamierzam dyskutować na schodach...
Kiedyś śmiałam się z własnej ostrożności, bo dzwonił ktoś do drzwi, byłam sama, a za drzwiami facet z kartką i długopisem.
Nie otworzyłam, bo faceta nie znałam, ale poczekałam czy otworzy sąsiadka.
Otworzyła, podpisała papier, okazało się, że pracownik spółdzielni mieszkaniowej roznosił rachunki.
Czy Wy także bywacie tak nieufni?