Wiersze

W oczekiwaniu…

Wody opadną

jak zwykle

łzy wyschną

być może

wściekłość da siłę 

nielicznym

nadzieja umrze ostatnia...

Wśród łez

i zakasanych rękawów

z dziur czarnych 

wychodzą padalce

by swój chleb

jeszcze grubiej

masłem posmarować...

Wody opadną

jak zwykle

uśmiech znowu 

na twarzach zatańczy

być może

nadzieja wygra z rozpaczą

raz jeszcze...

Wśród łez

i zakasanych rękawów

niech ziemia

pochłonie

tych bez sumień

co na cudzej

tragedii się pasą!

 

 

Taki żarcik

W ogródeczku w dzień kwietniowy

takie słyszy się rozmowy:

- panie Fiołku, skąd ta mina?

krzywo płatki pan wygina

i łodyżka cienka jakaś,

nie wypada fiołkom płakać! 

- och, Magnolio, powiem szczerze:

wśród szafirków i stokrotek

jam najmniejszy na tej łące

i choć zapach mój nieziemski

rzadko mnie rozpieszcza słońce!

Na to rzecze krzew Magnolii:

- wśród zieleni, tulipany i żonkile

wdzięczą się do słońca mile,

ale czułość, podziw ludzi

mały Fiołek zawsze budzi -

w butonierce czy w kieliszku,

w cukrze smacznie przy deserze

Fiołek wygra z każdym kwiatem, 

wszak wiosennym jest rycerzem.

Fiołek z gracją się pokłonił

i do bratków puścił oko,

a gdy słońce zza chmur wyszło

już uśmiechał się szeroko!

 

Ukraińskim kobietom

Może wczoraj

umyła okna

bo takie piękne słońce.

Dziś utknęła z dziećmi

na jakimś nieznanym dworcu.

Inna bała się rodzić

samotnie na ostatnim piętrze.

Dziś urodziła przy obcych

gdzieś tam na stacji metra.

Z plecakiem pełnym goryczy

i z kotem w torbie na brzuchu

błąkała się cztery doby

bez czapki i bez kożucha.

Ciężkie jak los walizki 

bez żalu porzucają przy drodze

z nadzieją, że im i dzieciom

ktoś z dobrym sercem pomoże.

Dziewczyny, matki, staruszki

przed wojną szukają schronienia

a łez pełne ich oczy

wzruszają ludzkie sumienia...

Obrazy nieba

Błękity i złote pasma

wiatr chmurom krągłości

zazdrości

Raz słońca raz księżyca 

tarcza

pęknięcia w ponurej szarości.

Promienie jak wiązki lasera

łuk tęczy nad lasu

dachem

nad polem się niebo rozwiera

jak brama do podróży 

w czasie.

Czy zimne czy w ogniu 

całe

czy wiatrem z północy szarpane

rozdarte jak światło

w pryzmacie

za roje gwiazd

podziwiane.

Czerwienie i pomarańcze

szarości odcienie 

blade

jak szkiełka w misternej

mozaice

obłoków białych armady...

DRZEWA

Chylą ku ziemi

swój koronny majestat

złorzecząc wichrom

z którymi

muszą się brać

za bary.

Niebosiężne

dziuplami gościnne

korzeniami

w głąb ziemi wryte

siłą zachwycające.

Czasem padają

zmęczone trwaniem

na przekór żywiołom

i walką

o każdy konar

o kolejny dzień.

Czas ich przemija

ale uśpione w ziemi

nasiona czekają 

na iskrę życia

która da początek 

nowym płucom 

planety.

Prezent od życia

Każdy dzień życia
jak prezent
na progu domu
powitaj,
uważnie dar ten
rozpakuj
i o nadawcę
nie pytaj.

Od życia,
od losu czy z nieba
dar ten cenny
jednako,
dzień pełen szans
nowych na szczęście,
więc go ostrożnie
rozpakuj.

Odpędź ponure
myśli,
rozjaśnij duszę
nadzieją,
śpiewaj, bo muzyka
sprawia
że Twoje oczy
się śmieją.

Gdy prezent
od życia dostajesz
chwilę każdą
doceniaj,
z marzeń swych
nie rezygnuj,
planów śmiałych
nie zmieniaj.

Życie może
zaskoczyć -
ucieszy lub rozczaruje.
Od Ciebie
zależy czy dzień swój
jak dar cenny
dobrze
rozpakujesz...

Z inspiracji przyrody

Po deszczu
pachnie wiosną i ziemią
zieleń traw
mężnie struny pręży.
Po deszczu
za moimi plecami
rozgościł się
łuk tęczy.

Kto obłoki białe
tak gna po
sinym niebie,
jak stada dzikich
koni?
Czemu wicher
okrutny
sam odpocząć
nie chce
i drzewom spokoju
broni?

Kto strumykom
moc taką daje
że rzekami nagle
wzbierają,
a biel szczytów
popycha lawiną?
I kto sprawia
że las się kłania
pustyni,
a lodowcom nakazuje
zginąć?

Kto przemieszał
jak w tyglu
pory roku, pogody,
błyskawice, słońce
i deszcze?
I choć świat nasz
już całkiem
niemłody,
ciągłych zmian
pragnie
jeszcze i jeszcze.

Czy kałuża to
czy dla ptaków basen?
Trzepot skrzydeł
młode trawy rosi.
Jeszcze słychać
burzę nad lasem
ale pułap chmur
już się podnosi...

Wigilia

Przychodzi raz w roku

i zmywa

brudy za uszami

popiół pod stopami

krew na rękach.

Przychodzi raz w roku

i oddala

serca niepokoje

życia trudy i znoje

protesty na ulicach.

Przyjdzie jak zwykle

i pojedna

od dawna zwaśnionych

z losem pogodzonych

ateistów z wiernymi...

Czy aby na pewno?

 Za późno

na dawne przyjaźnie

spopielone wspomnienia

pogrzebane marzenia.

Za późno

na skarbu szukanie

na ukryte spojrzenia

nieodwzajemnione westchnienia.

Za późno

na gry i uniki

flirty i drobne kłamstwa

na pozory, mody i draństwa.

Czas już

zrobić życia rachunek

wejrzeć w głąb serca i duszy

zobaczyć co ważne

i zrobić, co warto.

Najwyższy już czas...

Koniec lata?

Schyłkiem lata

jesień się skrada,

upał sierpnia łagodzi 

oddechem.

Drobnych listków 

pod stopy kaskada,

wiatru wycie

odbija się echem.

Schyłkiem lata

słonecznik dojrzewa,

twarz nabrzmiałą

 ku ziemi pochyla.

Ptasi sejmik

radzi czy odlecieć,

długa droga

przez ziemie niczyje...

Schyłkiem lata

chłód się skrada,

w kotle nocy

mgły poranne 

gotuje.

Wkrótce zacznie się 

jesienna biesiada,

dym z ognisk

po polach się snuje...

 

Deszczowo

Zmokły mi włosy i myśli,

cień melodii

przez szum deszczu

próbuje się przebić

rytmicznie.

Dmuchawcom

deszcz grzywy posklejał,

kwiaty pokrzyw

stokrotkom

kłaniają się

ślicznie.

Zmokły mi oczy i serce

jakoś w deszczu

tańczyć się nie chce,

mokrym stopom

do radości daleko

by zaszaleć

na ulicy publicznie.

W lustra kałuż

mój parasol 

zagląda w zachwycie,

mokrej duszy

jakoś tak smętnie, 

lirycznie...

Drzwi do lasu...

 Nie broń się

kroków nie wstrzymuj,

ścieżka sama

cię w knieję 

zawiedzie.

Unieś głowę

nie broń oczom

obrazów,

nie daj zmysłom

po zimie

zaśniedzieć.

Czyż nie dumny,

choć powalony 

pień omszały,

niczym rycerz śpiący 

z legendy?

W górze dzięcioł

w konarach ukryty

w ptasim trudzie

szyfr swój nadaje

niezmienny.

Śmiało krocz

bo za zakrętem

ujrzysz kurhan

nad paprocie wyniosły,

mrowi szlak

wprawdzie śliski

jeszcze,

lecz nie mrozu

to wina -

to pierwsze wiosenne

deszcze...

Bałagan w głowie

Wkradł mi się

do głowy bałagan.

Chaos w mych

myślach zagościł.

Ale wcale źle

mi z tym nie jest.

Może bajzel to

symbol wolności?

Może wiosny i słońca

to wina,

że tak w głowie

zielono i sielsko?

Może inna to

wszakże przyczyna,

że mym myślom

tak błogo i lekko?

Wszędzie covid,

pandemii trucizna.

Wszędzie pogoń

za AstraZeneką,

a mą głową dziś

rządzi poezja,

Czas jak wariat

przede mną ucieka.

Tu krokusy, tam

bazie, żonkile,

moc kolorów

się z ziemi wychyla.

A mnie cieszą beztroskie

te chwile.

Czas dzieciństwa

się przypomina.

Mam bałagan

i w głowie, i w myślach

Sprytny chochlik

gdzieś w duszy harcuje.

Ale jak tu zachować

powagę -

kiedy z wiosną

 świat cały flirtuje?

J.K. 2021 

   Takie hobby

 Zbieram i chowam

na gorsze dni

na średnie stany

 mego nastroju

 wszystkie drobiazgi

chwile i gesty

by nie pognębić 

siebie do reszty,

gdy zblednie słońce

i humor pierzchnie

hen za horyzont

wiatrów i mgieł.

Kawa z uśmiechem

w porannym słońcu

śpiew ptaków i sarny

pod lasem,

klucz gęsi płynący

pogodnym niebem

słów dobroć,

którą przytulam 

czasem.

Zapach wiosny

w drodze do pracy,

uśmiech pani

mijanej codziennie,

ciepło rozmów

o wartościach niezmiennych,

krzyk bażanta 

na spacerze za miastem.

Zbieram, chowam

jak skarb bezcenny,

czasem uszczknę coś

w dzień ponury,

aby nieba mojej 

wyobraźni

nie zasnuły czarne,

chandry pełne chmury....

 

 

Zimowo

Zszadział zimowy krajobraz

w mrozie stycznia zastygły oddechy

mgła bezdenna ulice wyludnia

czas spowalnia leniwy, bezwietrzny.

Aksamitne u drzew gałęzie

aż im bieli zazdroszczą Anioły,

mglisty woal otula mnie zwiewnie

az znikają humory i zmory.

Gdy tak idę aleja zszadziałą

a mój oddech z mgłą się jednoczy

widok wokół czyni mnie oniemiałą

zima pięknem oślepia me oczy.

Pusty kajet

Nie mam weny

Do pisania wierszy

Mój kajet pustkami

świeci.

Wszak ostatnio

Przepełnia mnie

Szczęście

A nie tego szukają

poeci.

Żaden ze mnie bard

Ni piewca

Lecz czasami

Coś się plącze

po duszy.

Ale jak tu rymować

Od serca

Kiedy wenie

Oklapły uszy…

Lament wróbla

Witam pięknie

Panie wróblu

Cóż za rwetes

Co za gwałt,

Że z impetem

Na gałęzi

Pan tak siadł?

Na gałęzi

W liści mrowiu

 tak pan czeka

W pogotowiu

A ja stoję zadziwiona,

Jakiż rwetes

Jaki wrzask.

Czyżby z żoną

Coś strasznego?

Gniazdo spadło

Zniszczył kot

Może pomóc?

W razie czego

śpieszę chętnie

W dzień i w noc.

Ach, rozumiem

To małolat

W piórka strojny

Wprawdzie liche

Lecz odważnie

Stroszy puch,

Samodzielnie

dom opuścił

Chce już latać

Ptasi zuch.

Lecz spokojnie,

Już powraca

Skacze śmiało

Drobiąc krok

Słysząc rwetes

wśród gałęzi

Bez problemu

Znalazł trop…

 

Do wiewiórki

Droga pani,

Czy się godzi

Czy to ładnie

Przeskakiwać

Po gałęziach

Tak przykładnie?

Ruda kitą

Nas zapraszać

Na spacery

Wodzić za nos

I orzechy z rąk

Podbierać?

My jak słonie

Podążamy ociężale,

Pani skacze

Niknie w trawie

Tak zuchwale

I choć pani

O to wcale nie zabiega

Zanosimy jej daninę,

Bo potrzeba –

Nam radości,

Dzieciom czystej uciechy

Z tego tylko

By dać

Rudej orzechy…

 

W Gdańsku

Nagle

Wbrew nadziei –

Zgasła radość.

Smutek z oczu

Wylał się rzeką,

Stanął czas –

Wśród tłumów

Zgęstniał zdziwieniem.

Krzykiem

w końcu

nabrzmiało oburzenie,

by zawisnąć

nad tłumem

jednym i mocnym

DOŚĆ!

W biegu

Przebiegam między deszczami

By słońcu spojrzeć w oczy

Przebiegam między słowami

By myślom szansę dać.

Przebiegam między ludźmi

By z ich mądrości zaczerpnąć

Przebiegam miedzy dziećmi

By nauczyć się śmiać.

Przebiegam między drzewami

By śpiew ptaków usłyszeć

Przebiegam między myślami

By czasem poddać się ciszy.

Zasłuchana...

Ptasi koncert

ukryty gdzieś w drzewach

dźwięczne trele

rozchylają konary.

Cały park się nagle rozśpiewał,

aż zadziwił się muzyką

dąb stary.

Gdzieś na stawie

swojskie kaczek głosy,

w górze słychać

radość skowronka,

w krzewach wróbli

szczebiot się rozgościł,

w trawie wiatr

przygrywa na dzwonkach.

Taki koncert

to balsam dla duszy

takie trele

to najmilsza muzyka.

Raz zachwycisz się,

czasem wzruszysz,

a już smutek

na pola umyka...

Pocztówka

Zapal w sercu światełko,

choinkę ubierz niewielką,

na usta uśmiech przywołaj,

kolędę zanuć wesołą.

By smutki odeszły wszelkie

niech miłość dźwięczy w dzwoneczkach,

prezenty niech oko radują,

choroby nastroju nie psują...

Za miastem...

Wyżółcone rzepakiem

rozpostarte bezkresem

kłosem falujące-

pola nasze

zwyczajne.

W ramiona wierzb wtulone,

makiem i chabrem

w swojski wzór

haftowane.

Gdzie nie spojrzysz,

wzrok zatapiasz

aż po horyzont,

jak w strofach Wieszcza...

Powietrzem rozedrgane

skowronkiem śpiewne

po polsku gościnne-

pola nasze

zwyczajne.

Życiem tętniące,

chlebem obiecane.

Gdy raz spojrzysz-

wzrokiem tęsknisz,

obrazem wracasz

do tych pól

malowanych

jak w strofach Wieszcza...

Przytul do serca

Przytul do serca

smutki

niech się w cieple

Twej dobroci

ogrzeją.

Przytul do serca

zwątpienie

niech się karmi

Twą niesłabnącą

nadzieją.

Przytul do serca

pośpiech

niech lenistwem

się błogim

nasyci.

Przytul do serca

marzenia,

podsłuchaj

najskrytsze swe

myśli.

Przytul do serca

bliźniego

uczuciom

daj wyraz

namiętny.

Przytul do serca

świat cały

niech się

dobrą energią

napełni.

Serdecznie

Gdy serdeczność z Wami

do stołu zasiądzie

a blask świec roztoczy swą moc,

łza wzruszenia gdzieś

między rzęsami pobłądzi,

serce ciepło ogarnie w tę noc -

spójrzcie proszę na to miejsce

przy stole, które czeka

na gościa z talerzem

i pomyślcie przez chwilę

o autorce tych wersów

co życzenia wysyła Wam szczerze:

DOBRYCH MYŚLI I PROSTYCH RADOŚCI,

ZDROWIA CO DAJE MOC,

TOWARZYSTWA PRZEMIŁYCH GOŚCI,

NIESPODZIANEK OD ŻYCIA CO KROK.

SZALEJCIE W SYLWESTRA LUB ŚPIJCIE,

COKOLWIEK PODPOWIE WAM DUSZA,

LECZ NOWYCH SZANS NIE PRZEGAPCIE,

NI CHWIL, KTÓRE SERCE PORUSZĄ.

Na nadchodzący 2018

Obyśmy zdrowi byli,

Oby ubyło nam trosk,

Obyśmy miło spędzili

Sylwestra i Nowy Rok .

Niechaj pod nasze dachy

Spokój z radością zawita,

A dobroć dla świata i ludzi

Rozjaśni nasze oblicza.

Obyśmy w kolejnym roku

Cieszyć się mogli nadzieją,

Że wróci nam dobra energia

I uda się spełnić marzenia.

Koncert organowy

Twardość ławki

niegościnną

lekceważę by

za dźwiękiem

organów podążać.

Patrzą na mnie

kolorowe witraże,

z mroku kruchty

Pielgrzym

z czcią zerka

na ołtarz.

Rozedrgana

od dźwięków i wzruszeń

cała jestem

Symfonią lub Pieśnią.

Moc akordów

rozrywa mi duszę

lewituję pod kopułą,

nieśpiesznie.

Gdy doznania

falą dreszczy

spadają,

a koncertu finał

przedwczesny,

błądzę

wzrokiem po sali

pustawej –

dokąd wszyscy

Nagle odeszli?

Toast

W kielichu kruchym

Jak skrzydło motyla

Blask słońca

Się w winie wykąpał.

Nim dopijemy

Słodycz ostatnią

Dzień nasz

dobiegnie końca.

Nim przegadamy

Myśli i słowa

Gwiazdami noc

się zapali.

Do szkła zimnego

Jak lód w kielichu

Przyłóż swe wargi

kochany.

A pośród nocy

W moich oczach

Ujrzysz

Jutrzejsze słońce….

Bliskość

Daj mi rękę

niech jej ciepło

do serca głęboko przenika.

Daj mi usta

niech ich smak

znów zmysły moje rozpali.

Zwróć swe oczy

na chwilową niepewność

mojego oblicza.

Daj mi siebie -

nasze ciała wszak tęsknią

za sobą z oddali.

Przedświątecznie

Zaproś słońce do okien

i radości w sercu miejsce wymość.

Nie obrażaj się

na wiatru gwizd i mżawki szept wilgotny.

Nie odwracaj oczu od nieba błękitu

splamionego chmur atramentem.

Wsłuchaj się w ptaków śpiew,

w ich pieśń,

która zimę zwycięża.

Kilka kwiatów w wazonie i kartki

od tych, którzy nigdy nie zapominają

sprawią, że nawet

w najbardziej ponury dzień

poczujesz sie odświętnie...

Rozmarzyłam się zimowo

Zszadział zimowy krajobraz,

w mrozie stycznia zastygły oddechy,

mgła bezdenna ulice wyludnia,

czas spowalnia leniwy, bezwietrzny.

Aksamitne u drzew gałęzie,

aż im bieli zazdroszczą Anioły.

Mglisty woal otula mnie zwiewnie,

aż znikają humory i zmory.

Gdy tak idę aleją zszadziałą

a mój oddech z mgłą się jednoczy,

widok wokół czyni mnie oniemiałą,

zima pięknem oślepia me oczy.

Mój Walenty

Mój Walenty

aureoli nie ma,

czasem nawet

rogi mu rosną.

Nie kupuje mi róż

w bukietach,

nie gada wierszem

ni dniem, ni nocą.

Mój Walenty

placek upiecze

bardzo chętnie

zakupy zrobi.

Opiekuńczym gestem

mnie wesprze,

bym nie dawała

się złemu losowi.

Mój Walenty

jest czuły gdy trzeba

i herbatkę

nie proszony podaje.

Choć na rękach

nie nosi mnie wcale,

przy nim zawsze

czuję się KOBIETĄ....

Mężowi

Gdybyś kupił

Najpiękniejsze kwiaty

I korale jak wino czerwone…

Gdybyś strof

Najpiękniejszych użył

I nazywał najwspanialszą żoną…

To zamienię

Te wszystkie hołdy

Czy należne nie wiem,

Na słów kilka

Prostych lecz ciepłych:

Połóż się i odpocznij…

Listopadowe pielgrzymowanie

Ten sam

coroczny rytuał

zniczowe pielgrzymowanie.

Chryzantem

biel nagrobna

cmentarne rozpamiętywanie.

Ten sam

w sercu ból rozłąki,

tęsknoty wszechpanowanie

i nieme

pod niebem smutku

z bliskimi obcowanie.

Ta sama

łuna wieczorna

to samo dusz wspominanie,

lecz prośba

o spokój daremna,

znów próżne oczekiwanie....

Upał jesienią

Miała być złota jesień

i mgły i grzybów sznury,

feeria barw w gasnącym lesie,

smak zaklęty

w aksamit konfitury.

Miały być chłodne wieczory

i spacery w kurhanach liści,

lampka wina,

w piecu ogień wesoły,

a na niebie

ptasich odlotów pieśni.

A tu aury psikus i figa

i hiszpańskie upały na przekór.

Lato skwarne

o poranku przybywa,

natchnienia brakuje poetom.

Schronienie

Pod mokrą skałą

jedność oddechów

ciał bliskość

rąk ciepło

Oczekiwanie

w niemym zachwycie

aż wygrzmi siłą

oślepi błyskiem

Burza

której z nami

po drodze.

Anielska polanka

Na anielskiej polanie

ludzie jak Anioły

piknik urządzają,

festyn dusz wesołych.

Na anielskiej polanie

dobrych dusz tysiące

tańczą taniec anielski

jak motyle na łące.

Na anielskiej polanie

słychać śpiewy anielskie,

śmiechu wibrowanie

obrazki wręcz sielskie.

Na anielską polanę

nietrudno sie dostać -

serce trzeba mieć szczere,

dobrym uczynkom sprostać...

Majówka przy kominku

Majówka od lasu

Się zbliża

Z nią sarenka

Zagląda do okien.

Bogdan żaru

Dogląda w kominku

Do Gabrysi

Wciąż mruga okiem.

Ciepło ognia

Pieści im stopy,

Pies Teodor

Merda radośnie

Doglądają kartofli

W popiele

A apetyt na miłość

Wciąż rośnie….

SERCEM

Sercem

Do mnie przemawiaj

Ciepłem dłoni

Łzą wzruszenia

Co się w oku zatoczy.

Sercem

Do mnie przemawiaj

Niechaj noc

Ma twoje ramiona

I oczy.

Sercem

Do mnie przemawiaj

Słów poezją

Niech wpół skrzydła

Spokój zawiśnie

Nad nami.

Sercem

Do mnie przemawiaj

Ust tęsknotą

Niech w niebie

Nikogo nie będzie

Poza nami.

Z wiosną mi po drodze

Dzisiaj

mi z wiosną po drodze

chociaż

poranki mroźne

Dziś się

do słońca uśmiecham

otwarta

jestem na wiosnę.

Chociaż

żonkile w wazonie

ledwo

budzą się z pąków

jednak

już żywię nadzieję

na kwietne

dywany na łąkach.

Bo kosy

i szpaki wspólnie

do słońca

wskazują mi drogę

zdążając

za śpiewem ptaków

jest mi dziś

z wiosną po drodze.

Łabędzie

szelest skrzydeł

mnie musnął o włos,

białe szyje

jak strzały pomknęły...

gdzieś znad stawu

uleciał ich głos,

ponad łąką

we mgle zniknęły...

a ja stojąc

pośrodku przedwiośnia

głowę w górę

zdumiona zadzieram...

że tak blisko

niemal o krok

tajemnicy natury

dotknęłam...

Powitanie

Chlebem cię witam

I dobrym słowem

Pogodną twarzą

I sercem błogim

Nie chcę zbyt wiele

By tylko przeżyć

Tych godzin parę

Bez większego trudu.

Chlebem cię witam

Uśmiechem pozdrawiam

Nawet gdy mroczno

I chłód na dworze

Nie chcę zbyt wiele

Tylko usłyszeć

Między drzewami

Wiatru melodię.

Chlebem cię witam

Zapachem kawy

Rozmową błahą

Spokojem niezmiennym

Nie chcę zbyt wiele

Jak tylko poczuć

Duszy swej lekkość

MÓJ DNIU CODZIENNY …

czasem...

czasem

przygasam jak płomień

czasami

ciepło fotela mnie kusi

czasem

mam skrzydła jak motyl

czasami

mi lekko na duszy

czasem

mam nos na kwintę

czasami

nerw każdy pod skórą uwiera

czasem

w marzenia odpłynę

czasami

świat mi ramiona otwiera

czasem

pytam jak długo jeszcze

życie moje z prądem popłynie

czasami

zatrzymam się w biegu

by się przyjrzeć ulotnej chwili...

Świt

Poprzez szarość

dzień wymyka się

z nocy objęć

niepostrzeżenie.

Powoli majaczy

światłość,

nieśpiesznie przed

mrokiem krocząc.

Na granicy

światła i cienia

ostatnie

smugi nocy

nikną gdzieś

między drzewami.

Znad horyzontu

już dzień

wychyla się

coraz to śmielej.

Już nie ma odwrotu!

W mojej głowie

Mam w głowie

taką szufladkę

którą nastrój

czasami uchyla

i wypuszcza

na świat

ukradkiem

myśli lekkie

jak skrzydło

motyla

Mam w głowie

taki pokój

drzwi którego

nastrój

czasem zawiera

by tam zamknąć

chwile ulotne,

parę rymów

dla duszy

wytchnienia...

Spacer z Mikołajem

Szłam z Mikołajem pod rękę,

worek niósł ciężki na plecach

i śpiewaliśmy piosenkę

o świętach, prezentach i dzieciach.

Święta w piosenkach są białe,

puch śnieżny sypie się z nieba,

święta są zwykle radosne -

bo tego ludziom potrzeba.

Prezenty w piosenkach są cudne

na miarę marzeń i życzeń,

prezenty przynosi Mikołaj,

powodem bywają do wzruszeń.

W piosenkach dzieci się cieszą

ze śniegu, świąt i choinek

pod nimi podarki znajdą

dla chłopców i dla dziewczynek.

Szłam z Mikołajem pod rękę

a worek lekki się stawał.

Fajnie było prezenty

na progach domów zostawiać...

Jak wygląda poeta?

Piszesz wiersze?

Co ty powiesz?

A nie wyglądasz!

Jak wyglądać zatem

powinien poeta?

Czy oczy ma zamglone,

powieki półprzymknięte,

Czy żywi się mrzonkami

i brzydzi go etat?

Piszesz wiersze?

A o czym?

Czy dziś jest czas

na to właściwy?

A czy poezja kiedyś

miała dobry czas?

Piszesz wiersze?

Dla kogo?

Sama powiedz:

czy wiersze są dla mas?

Jeśli nazwiesz

wierszami

myśli natłok i uczuć

co okiełznać się dają

w słów ciągi,

a poeta wyglądem swoim

nie zachwyci

to poetów spotkasz

na ulicy...

Piszę wiersze

bo myśli gdzieś

z głowy płynące,

serce w rymy

czasami zamienia.

Piszę wiersze i

choć przecież

nie jestem poetką

miewam także

przebłyski natchnienia.

Taniec liści

Tańczyłam z liśćmi na wietrze

wiatr liście mi wplatał we włosy

i tańca tego jak w transie

długo nie miałam dosyć.

Tańczyłam z liśćmi na wietrze

twarz odwracając do słońca

pijana tańcem i wiatrem,

a pląsom nie było końca.

Tańczyłam z liśćmi na wietrze

stopami burząc kobierce

słońce spać poszło wreszcie,

a ja nie dość miałam jeszcze.

Tańczyłam z liśćmi na wietrze

hołd składając jesieni

w głowie jak w barw palecie

obraz się w wiersz przemienił...

Czas leczy rany

Stary czas Dobrodziej

litościwy wielce,

ukoi cierpienie,

ukołysze serce.

Wspomnień dawnych albumy

w sepii dla nas zachowa

by świadczyły o życiu

bardziej, niźli słowa.

Stary czas patyną

pokryje obrazy

aby grymas bólu

zetrzeć z twojej twarzy.

Co było złe -

hen oddali,

kolory uczuć pozmienia

żal obróci w tęsknotę,

bukiety zasuszy

zostawi

niedopowiedzenia...

Lecz czas

nie bywa okrutny,

w pamięci twej zachowa

bezcenne obrazy,

najwłaściwsze słowa.

Stary czas Dobrodziej

w kufrze swym

odnajdzie

dar pocieszenie,

którego tak pragniesz.

Anioł zapomnianych

Siadł na kamieniu Anioł

nad grobem łezkę uronił.

Siadł na kamieniu człowiek

oddając się melancholii.

W mrok cmentarza odfrunął

Anioł i cicho zapłakał

nad opuszczoną mogiłą

nie odwiedzaną przez lata.

Dusza tam jakaś samotna

czeka na świecy płomień,

czeka na okruch pamięci,

bo ktoś zapomniał o Niej.

Przechodząc obok mogiły

człowiek przystanął zdumiony,

że taka smutna mogiła

i też zapłakał wzruszony.

Postawił znicz i zapalił

pamięci płomień rozniecił,

raduje się Anioł z oddali

radują się Wszyscy Święci.

Październik

Październik kolorem zachwyca

babim latem otula jak szalem.

Mgła w sieć pajęcza złapana,

o lecie wspominamy z żalem.

Grzyby ochoczo pod rękę

na leśno-cudnym dywanie

tańczą w słońcu przepięknie,

rudzieją niespodziewanie.

Gdzieś przemknie sarna spłoszona,

dzik gdzieś grzybiarzy przegoni,

pod lasu zielona kopułą

unosi się duch melancholii.

Kot rudy, zazdroszcząc wiewiórce

na drzewa kolumnę się wspina,

liść suchy spada na ściółkę

zmierzchem szarzeje jedlina...

Co powiem jesieni

Co dzisiaj powiem jesieni

Gdy w szparach okiennych świszcze?

Co dzisiaj powiem drzewom

Gubiącym pożółkłe liście?

Co dzisiaj powiem wiatrom

Plączącym włosy i myśli?

Co dzisiaj powiem deszczom

Siekącym mnie bezlitośnie?

Powiem że chyba za wcześnie -

Że nie jestem gotowa na jesień.

Proste radości

pajda chleba

z miodem lipowym

zapach kawy

gdy sen odejść nie chce

koc i książka

w wieczór deszczowy

czułe szepty

gdy nie dość jeszcze

niespodzianka

jakiś list, wiersz znajomy

widok z okna

co dech zapiera

wspólny czas

nieśpiesznie spędzony

na niedzielnych

leniwych spacerach

lampka wina

jakieś świece na stole

romantyczna

komedia z łzą w oku

prosty obiad

ręką męża zrobiony

pocałunkiem

oddalony niepokój

takich prostych

radości parę

a już słońce

zza chmur się wychyla

czuły dotyk

co przywraca wiarę

jakże krótka

a jak cenna chwila

Sobie na urodziny

Wieku swego

nie kryję,

próżna na tyle

nie bywam,

by wmawiać sobie

i innym,

że później

się urodziłam.

Życzenia moje

są skromne -

nie mieszam ich

z marzeniami,

bo mocno

stąpam po ziemi,

w obłokach

bujam czasami.

Nie życzcie

mi więc bogactwa

co w głowach ludziom

przewraca,

raczej by radość

dawała

zwykła, codzienna

praca.

Nie życzcie

mi też przyjaciół

fałszywych

tabuny całe,

raczej dobrych

sprawdzonych

dusz życzliwych

parę.

Bo ja

raczej skromnie

lub przeciwnie

z rozmachem,

chciałabym

szczęśliwie i zdrowo

pod bezpiecznym

budzić się

dachem...

Złoto z nieba

Deszcz

wreszcie deszcz

sznury błyskawic

wycie wiatru -

boski dar!

trzask piorunów

trwoga ptaków

wreszcie deszcz

na udręczoną ziemię

na agonię drzew

na bezpłodne pola

na spragnione

koryta rzek

złoto z nieba -

życie!

Niski stan wód

Płynie Wisła leniwie

i Polaków zadziwia

bo gdy wody ubywa

rzeka skarby odkrywa...

Jakieś sterty żelastwa -

istny raj dla złomiarzy,

fragment mostu, kolumna,

resztki starej Warszawy.

Nawet kaczki zdziwione

mieliznami wokoło

człapią z wyspy na wyspę,

wędkarz puka się w czoło.

Suchą stopą próbują

na brzeg drugi się dostać

odważniejsi letnicy

lecz to sprawa nie prosta.

Chociaż wody naparstek

w rzek królowej tej zacnej,

możesz zginąć sromotnie

w mętnej toni pułapce.

Więc choć płynie leniwie,

skarby różne odkrywa -

nie szukaj na dnie wrażeń

wszak człowiek nie ryba.

Upalny sierpień

Spalone słońcem

serce miasta,

niemota ptaków

dręczonych skwarem.

Pragnienie chłodu

we mnie gdzieś wzrasta

a żar oddechu

rośnie nad miarę.

I nieba bladość

bezchmurnie smętna,

z błękitu w szarość

upał ją zmienia.

Spalone słońcem

dusza i ciało

z leniwej głowy

rym wciąż umyka.

Pióro stępione

w rozgrzanej dłoni

poddać się nie chce

woli człowieka.

I muzy bladość

bez krzty natchnienia

nie obiecuje

w rymach spełnienia.

Bratnie dusze

Czy znasz

takie słowa,

które być może

cenniejsze są od ciszy?

Czy znasz

takie szepty,

które tylko

możesz ty usłyszeć?

Czy znasz

taki dotyk,

który ciepłem

serce twe rozpali?

Czy znasz

takie chwile,

za którymi

tęsknisz nawet z oddali?

Ja znam

takie słowa, szepty i chwile

taki dotyk,

którego wciąż głodna jestem.

I pragnę

by wybrzmiało znów,

tak zbawienne:

zostań, dobrze że jesteś!

Na targu

Pyzate morele,

wiśnie sokiem nabrzmiałe,

delikatne maliny

kuszące krwi czerwienią,

nieśmiałe papierówki obok porzeczek,

co jak klejnoty się mienią.

Przywiędły kalafior

przycupnął w starej skrzyni

pod jeszcze starszym straganem,

dotykam zieleni brokułów

słońcem lipcowym nagrzanych.

Marchew z porem

i bób z sałatą na zmianę

w tan się puściły i pląsy,

sałacie wiatr suknię rozwiewa,

selerom zaś plącze wąsy.

Tyle wokół zapachów,

tyle barw, co oko nęcą -

wystarczy, że na chwilę

kroki swe zatrzymasz,

wystarczy, że sięgniesz ręką...

Witaminowe skarby,

sezam warzywnych rozkoszy,

owoców przecudne klejnoty,

i dla tych, co na diecie

i dla tych, co wolą schabowy

Muzyka przyrody

Czy słyszysz muzykę lasu

W gęstwinie drzew ukrytą?

Czy słyszysz melodię serca

Tęsknotą wielką podszytą?

Czy słyszysz muzykę strumienia

W nurcie płynącej wody?

Rechot żab na polanie,

Pluskanie ryb w jeziorze?

Czy słyszysz wśród drzew zaklęty

Śpiew ptaków, skrzydeł szemranie,

Szum liści poruszanych wiatrem -

Słońcu na powitanie?

Siądźmy nad brzegiem strumyka

Przyjrzyjmy się otoczakom,

Błyskom słońca w potoku,

Niebu, drzewom i kwiatom.

Siądźmy na skraju lasu

Wsłuchajmy się w piękno ciszy,

W trawach twarz zanurzając,

Tętno przyrody usłyszysz.

Usłyszysz wszystkie melodie

Które od wieków powstają

W górach, lasach, potokach

Na polach i na rozstajach.

A gdy głosami natury

Duszę swą wreszcie napełnisz

Odpędzisz myśli ponure -

By wkrótce znowu zatęsknić…

Wśród róż

Dumne róże w pękatym wazonie,

w gęstwie płatków magia zaklęta,

nawet słońce w niemym pokłonie

hołd oddaje ich pąsowemu pięknu.

Gdy w zapachu się cały zanurzysz,

zamkniesz oczy porażony ich pięknem,

pożeglujesz na planetę tej jednej,

by zazdrościć Małemu Księciu.

Dumne róże w naczyniu na stole,

promień słońca, co ciepłem pieści,

chwila szczęścia, co serce nasyca,

w uszach pomruk różanej pieśni.

Bo tak mało i wiele zarazem:

róż pasowych bajeczna symfonia,

tajemnica natury zaklęta

w obraz kwiatów, co oczy przepełnia.

O ogrodach różanych marząc

tak bym chciała kwiatów naręcze

stawiać co dzień na stole rano,

by cieszyły i oko i serce.

Z książką w plecaku

Lato czeka z plecakiem,

Z książką ciekawą czeka,

spakuj ją więc do plecaka,

w trasę rusz i nie zwlekaj.

Ile jest kwiatów na łące

Tyle jest w książkach przygody.

Zabierz przygodę na lato,

Poczuj oddech przyrody.

A kiedy zajdzie słońce

Lub deszcz Cię w domu zatrzyma

Ty weźmiesz książkę do ręki,

w jej treści wnet się zaczytasz.

Bo z książką, jeśli ciekawa,

Czas płynie szybko i miło,

Z nią czeka Cię taka zabawa,

O jakiej Ci się nie śniło…

W deszczu

Struga za strugą

po gładkiej tafli

tańczące na szybie krople,

struga za strugą

w kałuży czeluść

ja moknę i świat moknie .

Parasol czarny

jak kałuż głębie

unoszę nad mokrą głową,

wodospad deszczu

z dziurawej rynny

zalewa moje nogi.

Struga za strugą

Skąd tyle wody

Spada na świat z wysoka?

Czy jest to wina

Tej czarnej chmury

Która przed słońcem umyka?

Czy też z konwiami

Ogrodów anioły

Do pracy się przykładają

I całą Ziemię

Z krańca po kraniec

Obficie podlewają?

W truskawkowym niebie

W truskawkowym niebie

rozkoszy bez liku,

truskawkowy anioł

skarby ma w koszyku.

Jest przepyszny placek

i cudowny koktajl

z truskawek galaretka,

z goździkami kompot.

W truskawkowym niebie

wszystko nam smakuje,

nic nas nie utuczy

i nic nie kosztuje.

Truskawkowy anioł

gościom swym dogadza,

na ucztę zaprasza,

desery doradza.

Co wybrać z truskawek

w tej dziwnej cukierni

gdzie anioł zaprasza

byśmy wszystko zjedli?

Truskawkowe chmury

w truskawkowym niebie

niosą biel śmietany

na deser dla Ciebie.

Pozory

w ciszy której nie słychać

szum wiatru cichnie

między drzewami

w świetle którego nie widać

promień słońca umiera

gdzieś za chmurami

w nurcie który nie płynie

kropla wody niknie

pomiędzy skałami

w miłości której szukasz

giną uczucia

pomiędzy słowami

w smutku którego nie czujesz

rodzą się łzy

pod powiekami

Gdybym...

Gdybym

umiała się modlić

nie prosiłabym o nic

bo prośby me

daremne

bo nie wiem

do kogo się modlić

Gdybym

umiała się modlić

nie wzniosłabym

oczu do nieba

niebiosa wszak za wysoko

nie tego

mi teraz potrzeba

Gdybym

umiała się modlić

mówiłabym prosto z serca

modlitewniki

nie dla mnie

nie chcę być słownym

bluźniercą

Gdybym

umiała się modlić

szukałabym słów

w górach lub drzewach

słuchałabym

śpiewu strumyka

uderzeń fal o brzegi

A że nie umiem

się modlić

i składać rąk w podzięce

przeto oddaję

na dłoni

otwarte, naiwne serce...

Nie czekaj

nie czekaj

na podpowiedź wróżki

na czas najwyższy

na porę właściwą

nie czekaj

na lepszą pogodę

na słońce

serce na dłoni

na łut szczęścia

nie czekaj

na drugą szansę od losu

na nowa drogę

na lepszą płacę

na buty wygodne

nie czekaj

na zaproszenie od świata

na list w butelce

na życie w lepszych czasach

na powodzenie

nie czekaj

na to co ci pisane

aż dni się same wypełnią

na nowa tęczę

na niebie

co zjawia się

zawsze po deszczu

nie czekaj

na wyciągniętą rękę

na oczy w ciebie wpatrzone

na drżenie głosu

na motyle w brzuchu

nie czekaj

w oknie stojąc samotnie

wyglądasz próżno

natchnienia

otwórz okno na oścież

nie czekaj

gdzieś tam wiedzie droga

do marzeń twych

spełnienia...

Mam apetyt

Mam apetyt

na zachód słońca

szum strumienia

między skałami

na wędrówkę w nieznane

bez końca

ścieżkę w lesie

wydeptaną stopami.

Mam apetyt

na świerszczy granie

wiatr we włosach

płuca pełne tlenu

na bezkresne szczytem

wędrowanie

na zapach wody w jeziorach

i ziemi.

Mam apetyt

na rozgrzane łąki

z owadami

które kwiecia szukają

na liczenie kropek

u biedronki

na konwalie, które

tylko w maju.

Mam apetyt

na zagadkę rozstajów

i kapliczek przydrożnych

piękno

i na niebo

usiane gwiazdami

bladość świtu

ziemi stygnącej

tętno.

Głodna jestem

wrażeń i wzruszeń

i zachwytu

nad pięknem przyrody

krok za krokiem

by dotrzeć tam

gdzie bije serce

turystycznej przygody.

***

oto

zjawiasz się

niespodziewanie

zdradziecko uderzasz

i celnie

ciasno głowę objąwszy

końca

czekam daremnie

powracasz

nocą, nad ranem

gdy świt

w okna zagląda

i nawet

gdy łzę uronię

zostajesz

bezwzględny do końca

kolorom

głębię odbierasz

do życia chęć i entuzjazm

trwasz

przy mnie

nawet gdy nie chcę

tumani mnie

twa zjadliwa furia

kim jesteś?

Bólem

którego sensu

nie staram się

poznać, zrozumieć

będziesz ze mną,

zostaniesz

jak długo jeszcze?

Od czasem do zawsze

czasem nie trzeba wiele,

ciepła dłoń

która Twojej dotyka,

w gęstwie włosów

palców grzebień znajomy,

uśmiech przy kawie,

żart bez ironii

czasem nie trzeba słów

by zapewnić

że wciąż masz wsparcie,

ramię w ramię

serce przy sercu

i chcesz krzyczeć do chwili:

trwaj ze mną na wieczność

czasem gdy dzień Twój

marny

sens życia zapodział się

w kącie

ramieniem otoczy lub słowem

do serca przygarnie

codzienność

zawsze u Twego boku

obecność krzepiąca

niezmienna

nawet gdy milczy

to wspólnie

milczy się Wam nawet

raźniej

Tulipany i karp

Co mają kwiaty do ryby

nikt raczej nigdy nie zgadnie,

nawet gdy długim myśleniem

rozpali swą wyobraźnię.

Co łączy pęk tulipanów

z karpiem, co w stawie pływa?

Radość- którą sprawiają

gdy prostych radości ubywa.

Kwiaty sąsiad przynosi,

na działce u niego rosną,

żonkile i tulipany,

Przepiękne symbole wiosny.

Karpia złowił znajomy

co lubi wędkę pomoczyć.

Tak leczy nerwy zszargane,

rybom się dał zauroczyć.

Obaj - znajomy z sąsiadem

uczynek dobry zrobili

i obaj do domu mego

podarki swe przytaszczyli.

I oczy moje radują

kwiaty co piękna symbolem,

a zdrowia przybędzie i siły

od karpia, co leży na stole...

Babcia Stefania

Moja babcia miała dobre oczy,

miękkie dłonie i policzki rumiane,

szczere serce, które w dzień i w nocy

było stale o coś zatroskane.

Czy rodzina czy w potrzebie sąsiadka

zawsze uśmiech miała na twarzy

I trzymając dziadka za rękę

o przeszłości lubiła pogwarzyć.

Chciała uczyć się, w szkole pracować

lecz zły los wybrał inaczej.

O marzeniach mówiła z żalem,

nie poddając się jednak rozpaczy.

Moja babcia Stefania niezłomna

pracowała ponad siły nocami,

by pokonać choroby i biedę

szyła ludziom piękne ubrania.

Sama skromna, mydłem pachnąca,

dobrym słowem umiała obdarzyć.

Smakołyki dla każdego brzdąca

miała zawsze w specjalnej szufladzie.

Trudne życie, choroby i bieda

nie zgasiły żaru w Jej oczach.

Gdy odeszła jak Anioł do nieba,

pozostała jedynie tęsknota.

W noc Sylwestrową

W noc Sylwestrową niechaj rozbrzmiewa

pochwała życia w każdej postaci,

niechaj radości w sercach przybywa,

niech się weselą biedni i bogaci.

Bo nikt nie zgadnie ani nie przeczuwa

co skrywa los pod dachem świata.

Czasem zwyciężasz, czasem się przegrywa,

dobro ze złem się ciągle przeplata.

W ostatnią noc roku starego

nie róbmy planów ani wstecz nie patrzmy,

bądźmy wytrwali w dążeniu do tego,

by iść za głosem swych pasji.

Bo czy rok nowy czy stary jeszcze

niechaj nie słabnie chęć tworzenia,

czynienia świata wokół lepszym-

pasja marzenia w czyn zamienia.

Niechaj rok nowy marzenia uskrzydli,

a stary rok doda odwagi,

byśmy wytrwali na drodze do celu

i nigdy się nie poddawali.

Bez słów

Jednym słowem można zgasić nadzieję

Jednym słowem można wiarę przywrócić.

Słowa zranią lub duszę rozgrzeją

Słowa radość niosą lub smutek.

Choćbyś zebrał całe bogactwo

słów przecudnych, prawdziwe klejnoty,

nie podsycisz uczuć, gdy gasną,

nie zagłuszysz rosnącej tęsknoty.

Kiedy miłość zaklęta w słowa

nie odnajdziesz w niej iskry płomienia.

Lecz niekiedy, gdy słowa przybledną

tlą się jeszcze o czułości marzenia.

Bo nie słowem się miłość mierzy,

wiele słów zapisano, wyryto.

W szczerość słowa nikt już nie wierzy,

błahych przysiąg nikt nie pamięta.

Kiedy słowa nic już nie znaczą

nie powtarzaj banałów i przysiąg.

Zimnym okiem niewiele zobaczysz,

patrząc sercem, odnajdziesz wszystko:

dawną czułość w dotyk zaklętą,

oczu blask, ust smak w pocałunku

zapach włosów, ramiona co tęsknią

za bliskością wzajemną, namiętną.

Tylko wtedy, kiedy odnajdziesz

ślad chwili, za którą oddałbyś życie,

stwierdzisz pewnie, że było warto

to wspomnienie trzymać w ukryciu.

Straszny Internauta

Cichy, spokojny, nie wadzi nikomu

W swoim laptopie ma cały świat.

Nawet wychodzić nie musi z domu

A każdy w Sieci to jego brat.

Bloguje, ściąga, klika na lajki

Od Naszej klasy po Facebooka.

Znajomi, gwiazdy, koleżanki –

On ciągle nowych kontaktów szuka.

Nie wie czy dzień to, czy noc ciemna

Głodu nie czuje ni zmęczenia.

Dialog na żywo z nim daremny,

Zużyte myszki na nowe zmienia.

Zakupy w Sieci i tam miłość,

Gry on-line, w tablecie książka.

Obcy mu dotyk rąk, zażyłość-

Życie w realu go nie wciąga.

Gryzie palce i złorzeczy

Jeśli czasem prądu brak.

Gdy odcięty jest od Sieci-

Cały świat jest mu nie w smak.

Lecz zostawić czasem przyjdzie

Domu bezpiecznego przystań.

Internauta na świat wyjdzie,

By do nowych ruszyć wyzwań.

To rozmową chce go męczyć

Wielobarwny, gwarny tłum,

Lub tez doznaniami dręczy

Ulicznego ruchu szum.

Bez smartfona, bez laptopa,

Gdy nieznany jest mu cel,

Wciąż po mieście on się miota

Bo jak sprawdzić, gdzie co jest?

Gdzie bankomat jest, gdzie poczta,

Gdzie na tramwaj bilet kupić?

Jak dojechać z placu, ronda

Do urzędu, do mamusi ?

Nagle patrzy gdzieś na ławce

Bratnia dusza sobie siedzi,

W uszach z kablem ma słuchawki

I pod nosem coś tam bredzi.

GPS-a mu użyczył

By azymut wziąć na dom-

Nie pochwali się nikomu,

Że bezradnie błądził wciąż.

Internauci wszystkich krajów!

Apel taki do Was mam:

Zmieńcie szybko obyczaje,

Bo szaleństwo grozi Wam.

Spóźniona wiosna

Samotny rower w śniegowej zaspie

Rdzewieją wrotki na strychu,

Nie chce się wiośnie kolorem zakwitnąć,

Pławi się w białym przepychu.

Nosy na kwintę spuszczone smętnie,

Słońce na niebie bezwstydnie próżnuje.

Smutek ogrodów, gdzie nawet krokus

Wyjść na świat nie próbuje.

Klucze gęsi widziane wysoko

Zmieniają kierunek podróży,

Bo jak tu sfrunąć ochoczo z obłoków-

By taplać się w brudnej kałuży?

Bociany remont gniazd odłożyły,

Żab tłustych pod lodem szukają,

Zające polne też się zdziwiły,

Że taka zimna Wielkanoc.

Kwiecień przekroczył gościnne progi

Wiosny, co czeka za rogiem,

Lecz zima jeszcze pokazała rogi

I straszy nieba ołowiem.

Zmartwychwstał bałwan w lodowej szacie,

Mróz ścina wiosenne kałuże.

Choć dni pełniejsze i trochę jaśniej,

Czekanie na wiosnę się dłuży.

Lecz nie miej żalu, wszak biedne słonce

Robi na niebie, co może.

Wkrótce ta zima wreszcie się skończy,

A lód cały trafi do morza.

Prawie erotyk

Tęsknię za Tobą choć jesteś obok

Wystarczy tylko sięgnąć dłonią.

Czekam na dotyk, aby błogo

Przyjmować dłoni Twojej ciepło.

Tęsknię za Tobą, za Twym dotykiem

Za smakiem ust, za oczu głębią

I za bliskością, która spełnia

Pragnienia całkiem erotyczne.

I chociaż tęsknię, mam tę pewność

Że odwzajemniasz me pragnienia

I że wystarczy sięgnąć ręką

Aby doświadczyć znów spełnienia.

Klucz gęsi

Głosy gęsi słyszę nad głową

Uwięzione w pułapce mgły.

Bura jesień przechadza się obok,

Z drzew spływają jesienne łzy.

W mokrej trawie wśród liści mrowia

Próżno szukam kasztanów wspomnienia.

Smutkiem razi jesienna trwoga

Gęsta wilgoć dosięga ramienia.

Ulice szare... duszy mrok

Przepędzam tęczą szalika,

Gdy nad kałużą robię skok

Mgła już przed słońcem umyka.

Tyle kolorów, ile liści.

Tyle błysków, ile słońc w kałużach.

Sen o zimie wkrótce się ziści

A do lata droga tak długa...

Śpieszmy się...

Śpieszmy się...

Ostatnie klejnoty jesieni,

Za chwilę ich już nie będzie.

Natura oblicze odmieni,

Rozbieli krajobraz wszędzie.

Nagość drzew bezszumnych,

Twardość ziemi zmrożonej o świcie,

Srogość wiatru i smutek bezbrzeżny,

Pustka tam, gdzie pulsowało życie.

Śpieszmy się...

Kształt żołędzi, zapach mchu

Móc zachować najpełniej, najmocniej

I podążać na ślepo, bez tchu

Za kolorami jesiennych wspomnień.

Nim biel świat nam przesłoni

Chmury ciężkie słońcu każą odejść

Podziwiajmy różnobarwność przestrzeni

I natury odchodzącą młodość.

Śpieszmy się...

Jeszcze jeden liść, jeszcze podmuch

Chłodny oddech, co włosy unosi

Jeszcze kropla deszczu spada wolno

Na ostatnie w agonii stokrotki.

Smutek jesieni

Kto powiedział, że jesień jest smutna,

Że jak łzy smutne liście roni,

Że jak tiulem mgłami zasnuta,

Że nie ma w niej nic prócz melancholii?

Chociaż czasem nastrój smętnawy,

Radość wątła jak skrzydło motyla,

Uciec chce się do jesiennej ballady,

Bo muzyka serc wrota rozchyla.

Śpiewaj sam lub posłuchaj pieśni,

Szeptu drew w otchłani kominka,

Słuchaj wiatru, co nigdy nie śpi,

Słuchaj czasu, co tykaniem pomyka.

Kto powiedział, że jesień jest smutna?

Kiedyś sama podobnie mówiłam,

Ale z wiekiem doceniam jej piękno,

Widzę czar, którego ... wcześniej nie było?

Czekając na święta

Myślały wróble, że świąt nie będzie

Bo szaro wokół, bo mglisto wszędzie.

Choinki smętnie na śnieg czekają,

Niedźwiedzie senne głośno ziewają.

Jak wyczarować świąteczną magię,

Jak celebrować noc pełną pragnień?

Księżyc za chmurą, nie mruga gwiazda,

Sanie po błocie? Co to za jazda?

Spojrzał na Ziemię Anioł z wysoka,

Posypał szczodrze puchem z obłoków

I już się bielą w świątecznej krasie

Jodły i świerki w parkach i lasach.

I już ruszają sanie z darami

I nawet cisza dźwięczy dzwonkami.

Sikory i wróble czekają w zachwycie

Na znak, że oto rodzi się Dziecię.

Gdy biało wszędzie i srogi mróz

I blask choinki i Gwiazdka tuż...

Anioły z góry do nas mrugają

I w sercach radość zapalają.

Jadą Mikołaje

Jadą Mikołaje na saniach czerwonych

Fruwają na wietrze u czapek pompony.

Każdy worek wypchany trzyma na kolanach

A w tych workach prezentów ilość niesłychana:

Plac zabaw dla dzieci z małego miasteczka,

Miska mleka dla kotka, buda dla pieseczka,

Ciepło przy rodzinie dla ludzi bez domu,

Dobre uczynki dla tych, którym trzeba pomóc.

Jadą Mikołaje, a za nimi zima,

Pada śnieg na pola, mróz siarczysty trzyma.

Ciągną sanie po śniegu renifery dzielne,

Skry się sypią spod kopyt, mruga okiem księżyc.

Czas rozsupłać worki wielkie z prezentami

By pocieszyć zmartwionych dobrymi słowami.

Zaleczyć zranione serca lub ziścić pragnienia,

Rozświetlić uśmiechem mrok osamotnienia.

Stoją Elfy przy drodze, deszcz prezentów pada,

Biegnie za saniami dzieciaków gromada.

Latarenki Elfów błyskają wokoło,

Szkraby dary zbierają , śmieją się wesoło.

Jadą Mikołaje, w workach ciągle pełno,

Noc mikołajkowa jakże jest tajemną.

Jeśli choć przez chwilę w moc darów uwierzysz,

Może będzie Ci dane piękne święta przeżyć.

Serca z papieru

Akcja za akcją , do kosza kosz,

Zbieranie darów, do grosza grosz.

W oku kamery, gdy błyska flesz

To jakże hojny każdy z nas jest.

Tymczasem obok , pewnie pod czwartym

Czeka staruszka, serce otwarte,

Lecz oczy smutne, w dłoniach różaniec,

Czeka na próżno czy masz coś dla niej.

A gdy bezdomny w okno zapuka

By ogrzać serce i dłonie,

Co zrobisz, by sumienie oszukać,

Czy siądziesz z nim razem przy stole?

Jesteśmy lepsi, hojni, serdeczni

Gdy święta, choinka za progiem.

Ślemy życzenia naszym najbliższym,

Tęsknimy za podniosłym nastrojem.

W ciemnej uliczce, z dala od kamer

Spotkasz bliźnich z szarym obliczem,

Którzy nie liczą na żaden z darów,

Na miłość świata nie liczą.

Więc zanim włączysz się w ruch pomocy

Spektakularnie, na apel mediów,

Idź z miłosierdziem sam , osobiście

Tam, gdzie smutne mogą być święta.

Przyleciał anioł

Przyleciał Anioł z daleka

Przycupnął gdzieś za kominem,

Brokat, co ze skrzydeł mu kapie

Rozświetlił ciemności na chwilę.

Przyleciał Anioł do ludzi,

Którzy w domach na Gwiazdkę czekają,

By w ich sercach nadzieje obudzić,

Rozgrzać dusze, które troski chowają.

Przyleciał Anioł do dzieci,

By sny miały piękne, spokojne,

Gdy brokat na skrzydłach świeci,

Koszmary Aniołów się boją.

Przyleciał Anioł rakietą

Bo lot na chmurze nie w modzie,

A brokat na skrzydłach przyświeca

Śniegowym bałwanom w ogrodzie.

Gdy przyjdzie czas i odleci

W dal ciemną, machając skrzydłami,

Szarością dnia znów dotkniętych

Zostawi na Ziemi nas samych.

Bo gdy Anioły są blisko

Nie czujesz zawiści ni trwogi,

Serce masz wielkie i czyste,

dusza twa w mroku nie błądzi.

Pani w pewnym wieku

Ta pani w pewnym wieku

( nie pytaj ile ma lat)

jest spełnioną kobietą

i do niej należy świat.

Ta pani w pięknym stylu

W kolejną rocznicę urodzin

Uśmiecha się do wszystkich

Wygląda coraz młodziej.

Tej pani w dniu urodzin

Kupujmy kwiaty i wino

I toast wznieśmy za zdrowie

Za wszelką życia pomyślność.

Z tą panią w pewnym wieku

Pracować jest dla mnie zaszczytem

Doświadczam jak piękne chwile

Potrafi smakować z zachwytem.

Tej pani w wieku pewnym

Nie pytaj ile ma lat-

Zapytaj czy nadal jest wierna

Marzeniom swoim sprzed lat.

Wiosna w Solankach

Staw krzyczy żab rechotem,

krzewy dźwięczą wróblim zamętem.

Pod dzięcioła upartym stukotem

drzewostan pręży się mężnie.

Stokrotki, mlecze i fiołki

z trawą się wzięły za ręce

by zatańczyć jak park szeroki,

by zaśpiewać słońcu piosenkę.

Tu wiewiórka przemknie bezgłośnie,

bażant obce pomyli ścieżki,

skrzydła kaczek furkoczą radośnie,

rozlegają się trele i pieśni.

Hołd składając słońcu i Ziemi

za dar życia od matki natury,

wszystko wokół zielenią się mieni

rozkwitają doliny i góry.

Człowiek także w tym nagłym rozkwicie

jakby lżejszy i dusza mu śpiewa,

każdy oddech pochwałą jest życia,

każda myśl ulatuje do nieba.

Kiedy chmur dotknąć chcesz ręką,

złapać wiatr we włosów gęstwinę,

kiedy ranek zaczynasz piosenką,

młodość twoja prędko nie minie.

Młody jesteś gdy ciągle słyszysz

jak magicznie w topolach wiatr śpiewa,

kiedy cieszy cię pierwszy przebiśnieg,

gdy podziwiasz majestat drzewa.