Najlepsza muzyka to cisza...

Nie wszyscy są koneserami muzyki poważnej, nie wszyscy nawet słuchają, ale o kompozytorach każdy z nas coś tam słyszał.
Polecam książkę, której okładka obok.
Napisana z humorem, świetna historia muzyki, ciekawostki z życia kompozytorów lub z dziejów danego gatunku.
Wybrałam na potrzeby bloga mniej znanych ( przynajmniej dla mnie) twórców, bo o Bachu czy Beethovenie to już tomy całe powstały.
Czyta się świetnie, a w przypisach autor jeszcze podwaja dawkę dowcipu, wyjaśniając pewne kwestie niekoniecznie naukowo czy fachowo.
Dawno tak się nie bawiłam, czytając dzieło o historii muzyki, w końcu poważnej.

Oto wyjątki z tej sympatycznej i pouczającej lektury...

W okresie rozkwitu muzyki i poezji religijnej Trubadurzy i Truwerzy zajmowali się śpiewaniem pikantnych pieśni o prawdziwej miłości i dobrym winie. I o tym, o ile jedna rzecz jest lepsza w towarzystwie drugiej.

Śpiew gregoriański wymaga pewnego osłuchania, dźwięk śpiewających jedną linię melodyczną męskich głosów brzmi nieco podobnie do brzęczenia roju pszczół, ale to piękna muzyka, jeśli dacie jej szansę – czas jaki zajmuje zaśpiewanie Miserere (Psalm 51) to dokładnie tyle, ile potrzeba by zaparzyć filiżankę herbaty.

Szesnastowieczny autor motetów i mszy Gianetto Palestrina nie był typowym bujającym w chmurach muzykiem, a raczej sprytnym człowiekiem interesu, który handlował winem mszalnym.
Ożenił się z bogatą wdową, której prowadził sklep futrzarski, ponadto przepychał lokatorom toalety w swojej kamienicy, a w wolnych chwilach skomponował 93 msze, 500 motetów, nie wspominając o 4 księgach madrygałów i utworach religijnych różnego rodzaju.

Jeremiah Clarke był organistą w katedrze św. Pawła w Londynie. Zakochał się w jednej z parafianek, ale niestety nieszczęśliwie i postanowił skończyć ze sobą. Nie mogąc wybrać miedzy powieszeniem a utonięciem rzucił monetą. Moneta utkwiła na sztorc w błocie, więc wrócił do domu i się zastrzelił.

Opera – za jej powstanie całą winę ponosi Monteverdi, bo gdyby w 1607 roku nie napisał dramatu muzycznego Orfeo, całe to operowe szaleństwo być może nigdy by się nie zaczęło.
Kościół w Rzymie próbował to powstrzymać wszelkimi sposobami, rekomendując twórcom komponowanie oratoriów, ale wprawdzie są one tańsze w wystawieniu od oper, jednak nie tak zabawne.
Śpiewacy operowi XVII i XVIII wieku byli ówczesnymi celebrytami, którzy zdobywali popularność i wpływy także w polityce.
Nazywano ich castrati. Najsłynniejszym z nich był niejaki Farinelli, nadworny śpiewak króla hiszpańskiego Filipa V.

John Cage był iście awangardowym muzykiem amerykańskim, urodzonym gadułą o zdolnościach krasomówczych. Pracował w różnych zawodach, m.in. ogrodnika oraz introligatora.
Około 1940 roku wymyślił tzw. preparowany fortepian czyli nafaszerowany różnymi przedmiotami, które kładł na strunach, by zmienić ich brzmienie.
Wykorzystywał także nietypowe instrumenty – sprzęty domowe, książki, czasopisma, meble, ściany.
Zajmowały go także urządzanie wnętrz oraz botanika, założył Nowojorskie Towarzystwo Mykologiczne.
„Cisza nie jest nigdy całkowita, zawsze otaczają nas dźwięki – wiatr, ruch drogowy, własny oddech...muzyka, którą wolę to jest to, co słyszę siedząc po prostu cicho.”