Na tropie smaków, dźwięków i aniołów...

Pogoda nadal rozpieszcza, nasz samochód wreszcie odzyskany z serwisu (po miesiącu), więc pora na weekendowe wycieczki i nowe odkrycia. Nawet w znajomych i często odwiedzanych miejscach zawsze udaje się odkryć coś nowego lub popatrzeć na znajome rzeczy innymi oczyma. Obiecałam Gabrysi aniołka, bo wiem, że zbiera, a gdzie szukać? W aniołkowym zagłębiu, ale jeszcze nie zdradzę gdzie, może ze zdjęć odgadniecie...Nie zamieszczę jednak spektakularnych ujęć, bo banalne i łatwo rozpoznawalne. W miejscu, które odwiedziliśmy wiele jest zaskakujących zakątków, wiele gatunków roślin, niczym w ogrodzie botanicznym i zależnie od pory roku kwitną inne kwiaty, teraz róże i wrzosy. Znajdziecie tam liczne fontanny, oczka wodne, a na nich nenufary i kaczki. Spotkacie posągi, rzeźby, tablice in memoriam, niestety większość strasznie kiczowatych, z zaburzonymi proporcjami postaci. Ale zieleni wokół mnóstwo...

Można odpocząć w cieniu altan, wdychać różane aromaty, a ciszę zakłócają jedynie dźwięki dzwonów.

W miejscu tym zjecie najlepsze w Polsce flaki ( w końcu nie samą sztuką człowiek żyje), a po obiedzie za grosze polecam kawę z ciachem w urokliwym miejscu, gdzie obcujemy ze sztuką tuż obok, o bogactwie roślin nie wspominając.

Strawa duchowa ma tam wieloraki wymiar, gdyż oprócz sztuki namacalnej i okazów botanicznych możemy nasycić uszy muzyką organową, której koncerty odbywają codziennie o godz.11, 14, 20 aż do 20 września. Gdy zagrają organy, dostajesz gęsiej skórki, a posłuchac mozna nie tylko utworów ciężkich, psalmów kościelnych czy koncertów barokowych, ale np. znanego chyba wszystkim w wykonaniu Cohena "Allelujah". Trafiliśmy tym razem na koncert w wykonaniu absolwenta Akademii Muzycznej w Warszawie.

Obok miejsca słynnego na cały kraj są inne, mniej słynne, ale równie ciekawe, jak na przykład mały kościółek obok klasztoru sióstr Anuncjatek, cały biały, nowoczesny w formie, ascetyczny w wystroju, skrajnie różny od przebogato wyposażonej świątyni kilka kilometrów dalej.

Jeśli jeszcze nie zgadliście jakie to miejsce nazywam zagłębiem aniołków, bo faktycznie jest ich tam mnóstwo w każdej postaci, to podpowiem, że stoi tam bazylika zbudowana na wzór watykańskiej. Jeździmy tam często w różnych porach roku, ale nie z powodów religijnych, bo oboje z mężem do religijnych nie należymy. Raczej z powodu tych licznych zakątków, które sprzyjają wyciszeniu duszy i ukojeniu nerwów, z powodu ulubionych smaków i możliwości obserwacji ludzi, których tłumy napływają przez rok cały, a z racji rozległych przestrzeni nikt nikomu na plecy nie wchodzi.