Tylu rzeczy
jeszcze nie wiem
tyle chcę zrozumieć
tyle przeżyć
zapamiętać
tyle jeszcze umieć...
Wszystkie myśli
jak paciorki
cierpliwie pozbierać,
w słowa ubrać,
gdzieś zapisać,
w pamięci poszperać...
A tu życie
takie krótkie
czas ciągle pogania,
a świat pędzi
bez ustanku
skarby swe
odsłania...
Tylu rzeczy
jeszcze nie wiem
uczę się codziennie
uczuć, smaków
i podtekstów
jak wiedzy
tajemnej...
Tyle rzeczy
mi umyka
coraz więcej
nie wiem,
tę niewiedzę
grzechem nazwiesz
czy też niespełnieniem?
J.K. 19 marca 2016
Jesteś refleksyjną poetką. Budzisz mój zachwyt. Proponuję odwrócić zdanie "coraz więcej nie wiem" na TYLE JUŻ WIEM. Jesteś spełniona, osiągnęłaś swoją małą stabilizację i to najważniejsze. Życzę sił i zdrowia na dalszą drogę.
OdpowiedzUsuńDziękuję i wzajemnie oczywiście:-)
UsuńA mnie bardzo urzekła wlasnie fraza "coraz więcej nie wiem" - bardzo podobnie czuję, i w dodatku nie chcę przestać tak czuć - bo wtedy chyba już umrę.
OdpowiedzUsuńMasz rację, tak długo jak nam się chce, tak długo umysł nie śniedzieje:-)
UsuńAni to grzech, ani niespełnienie, chyba wszyscy tak mają, ale nie każdy zdaje sobie sprawę... Zresztą, patrząc obiektywnie, szklanka w połowie jest pełna!
OdpowiedzUsuńFakt,tego się trzymajmy!
UsuńZnaczy się... wnioskuję..., że nie jestem w tych odczuciach sam... a wiersz piękny....
OdpowiedzUsuńW kupie siła, dzięki serdeczne:-)
Usuńtę niewiedzę
OdpowiedzUsuńgrzechem nazwiesz
Nie, Jotko, to mądrość. Wszak jeden z największych mędrców, Sokrates, na łożu śmierci rzekł: "wiem, że nic nie wiem". Tylko głupcom się zdaje, że wszystko wiedzą.
Kłaniam się pokornie :)
No podobno, a więc nie jest ze mną tak źle:-)
UsuńOdkłaniam jeszcze pokorniej:-)
Podpisuję się pod słowami Szarej Bajki :) Mnie też poruszyła i ujęła skromność Autorki w świecie, w którym tak wiele osób deklaruje "samospełnienie", "cudowny rozkwit" i "olśnienie"
UsuńKtóryś z reżyserów bodaj powiedział, że jeśli ktoś dostaje nagrodę za całokształt to pora umierać, więc z tym zachwytem nad sobą to ostrożnie trzeba...
UsuńPięknie, mądrze napisane jak to Ty potrafisz Asiu...- apetyt wzrasta w miarę jedzenia. Apetyt na życie wzrasta w miarę upływu lat - prawda? Melduję się już z domu ;)
OdpowiedzUsuńOj tak, apetyt wzrasta, siły maleją, wszystko na odwrót:-)
UsuńWitaj w domu i czekam na wpis na twoim blogu:-)
Ostatnio usłyszałam takie zdanie " Młodość jest cudowna - szkoda że została przydzielona głupim,młodym ludziom"
UsuńA ja znam inną wersję:gdybyż młodość miała mądrość siwej głowy...
UsuńMożna powiedzieć i tak: Im więcej wiem, tym więcej nie wiem. Im więcej zdobywamy wiedzy, tym bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, ilu rzeczy jeszcze nie wiemy i że nie starczy życia, by je poznać. Więc chyba raczej niespełnienie, bo nie spełni się pragnienie ogarnięcia wszystkiego i poznania wszystkiego. Ważne, żeby dążyć do tego, choć się to nigdy i nikomu nie uda. Wiersz śliczny.
OdpowiedzUsuńDar to i przekleństwo...bo chodzi o to by gonić króliczka, prawda?
UsuńDziękuję Czarodziejko:-)
,,Tę niewiedzę
OdpowiedzUsuńgrzechem nazwiesz
czy też niespełnieniem?" - to jest bardzo ciekawe pytanie.
A tą zwrotką jestem urzeczona: ,,
Tylu rzeczy
jeszcze nie wiem
uczę się codziennie
uczuć, smaków
i podtekstów
jak wiedzy
tajemnej..."
Pozdrawiam. ;)
Dzięki kochana, do Twoich przemyśleń też zaglądam i zdumiewają mnie dojrzałością:-)
UsuńPięknie, refleksyjnie i z klasą. Taka przyjemna zaduma na niedzielne popołudnie. Dziękuję i pozdrawiam ;)
OdpowiedzUsuńDzięki i serdeczności zasyłam:-)
UsuńAż podesłałam link do tego wiersza przyjaciółce, myślę, że wzruszy ją tak samo jak mnie. Mam wrażenie jakby opowiadał dokładnie o tym z czym się zmagam ja i moi znajomi stojący na progu tej prawdziwej dorosłości, tyle pytań, myśl, niewiadomych. Dziękuję za ten piękny wiersz :)
OdpowiedzUsuńO, to robię karierę :-) A poważnie, takie myśli nie opuszczają nas chyba całe życie, prawda?
UsuńTeż kiedyś myślałam o tym, że jest tyle filmów do zobaczenia, tylko książek do przeczytania, tyle miejsc do odwiedzenia... Teraz wiem, że człowiek nie jest w stanie tego wszystkiego dotknąć, dlatego w życiu nie ma miejsca na bylejakość.
OdpowiedzUsuńŁadnie to napisałaś, jeśli nie możemy wszystkiego, to wybierajmy to, co najlepsze:-)
UsuńBardzo lubię czytać Twoje wiersze Asiu, są przepełnione szczerością, głębokim przemyśleniem. Mają zawarte w sobie tyle mądrości i prawdy ile dostarcza nam samo życie. Swoją treścią celnie trafiają w sam środek zagadnienia, o jakim piszesz.
OdpowiedzUsuńŻycie, wszechświat ma to w sobie, że chociaż nie wiem ile byśmy poświęcili czasu na poznanie i nauczenie się tego wszystkiego, to i tak nie jesteśmy w stanie wszystkiego ogarnąć naszym ciałem i umysłem.
Jest nawet takie mądre przysłowie, które odsłania prawdę o nas samych:
"Człowiek całe życie się uczy, a i tak głupi umiera".
Ściskam serdecznie :)
Tak też mówiły moje babcie, więc coś w tym być musi...
UsuńSerdeczności Agnieszko:-)
A nie myślałaś, aby wydać swoje wiersze? Pomyśl, jakby pięknie wyglądała ta pozycja w twojej bibliotece, bo takie perełki należy przedstawić szerszemu gronu :)
OdpowiedzUsuńJuż widzę jak się wydawnictwa ustawiają w kolejce...
UsuńPiękny i życiowy wiersz. Myślę, że pokora pojawia się wraz z dojrzałością...
OdpowiedzUsuńMyślę, że masz rację...
UsuńNo. Teraz to się zachwyciłam - naprawdę! Masz niezwykły talent, tak, jak napisano wyżej - WYDAJ JE W KOŃCU!
OdpowiedzUsuńTak pięknie i życiowo chyba jeszcze na tym blogu nie było.
P.S. Jak już wydasz, koniecznie poinformuj. No bo wiesz, innej wersji nie przyjmuję :)
Ciepełka i weny
Czekam na więcej
Martyna
Jesteś kochana, ale na razie wolę dzielić się z Wami na blogu, a czy będzie więcej? kto wie? Na razie są w zakładce WIERSZE.
UsuńPięknie, refleksyjnie i... dołująco. Nie my piersi i nie ostatni czegoś nie zdążymy, a poza tym wiosna coraz intesywniejsza i ptaki śpiewają, więc cieszmy się, że w ogóle żyjemy. Co do pokory - jestem z nią na bakier, wyciskam życie jak cytrynę, aby móc powiedzieć u schyłku żywota, jak jedna z moim Babć: dostałam to co chciałam i niczego nie żałuję.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Sorry, że dołująco, ale te refleksje to właśnie z zachwytu nad wiosną....podoba mi sie twoje podejście do życia:-)
UsuńSłoneczka życzę:-)
Tylko przez przeprosin, bardzo Cię proszę.
Usuńtylu rzeczy jeszcze nie wiem ...ide je więc poznać:):)
OdpowiedzUsuńI tak trzymaj, póki sił i zdrowia starczy:-)
Usuńtak włąsnie..idę, ruszam:):
UsuńUdanego dnai, tygodnia itd.
Jotko, mogłabym Twe słowa przybrać do siebie i zacytować je jako te, które są mi bliskie.
OdpowiedzUsuńJa też mam wrażenie zbyt szybkiego upływu czasu i obawy, że nie wszystko poznam, że u kresu drogi odczuję niedosyt....
Może także na tym polega ta podróż...
UsuńMogłabym podpisać się pod tym wierszem...
OdpowiedzUsuńBardzo Ci za niego dziękuję.
:-)
Miło, że spodobał Ci się :-)
UsuńMasz rację życie uczy nas pokory ... piękny wiersz :)
OdpowiedzUsuń"Zapytałem się Księżyca dlaczego im jestem starszy, tym mniej rozumiem, tym jestem głupszy...
- Bo zmądrzałeś...
I zabrał mnie ze sobą na nocną wędrówkę po niebie..."
To apropo's stawianych pytań :) Znalazłam te słowa w necie, na stronie poświęconej zdrowiu i dobremu samopoczuciu . Nie znam autora , ale bardzo mi się spodobały :) Pozdrawiam :)
Bardzo trafny cytat, bo faktycznie doświadczenie życiowe uczy pokory...
UsuńŚwietny wiersz, piękny i mądry. Tyle rzeczy jeszcze nie wiem...
OdpowiedzUsuńDzięki, takie czasem refleksje nam towarzyszą, prawda?
UsuńAsiu bardzo ładny wiersz , który daje nam do myślenia.:)
OdpowiedzUsuńDziękuję kochana :-)
UsuńAsiu, chylę czoła...Piękny i bardzo mądry wiersz, pełen skromności i pokory właśnie. A pokorę uważam za największą cnotę człowieka. Wiersz zapisuje do swoich notatek, lubię takie "poetyckie zastanawianie się"...:) Jesteś niezwykle wszechstronną i utalentowaną osobą:)))
OdpowiedzUsuńMoniko, kłaniam się nisko za tyle miłych słów, zawsze powtarzam, ze każdy z nas ma jakiś talent, tylko nie wszyscy go odkryli.
UsuńMoc talentów także na Twoim blogu przecież:-)