Gołębiofobia...

Nie lubię gołębi. Lubię wszystkie ptaki, oprócz gołębi. To moje nielubienie związane jest z bardzo przykrym doświadczeniem sprzed lat. Wybrałam się na cmentarz, na groby dziadków. Była piękna pogoda, ja w świetnym humorze, posprzątałam wokół grobu, zapaliłam znicze i usiadłam na ławce pod drzewem. Gołębie nade mną gruchały, cieszyłam się ciszą. Nagle spada na mnie deszcz czegoś z drzewa, deszcz czegoś ciepłego i lepkiego. Zmroziło mnie i przygwoździło do ławki z obrzydzenia. Co to było? Sięgnęłam ręką do włosów - ptasie gó...a w dużej ilości, na całych włosach! Zdjęłam sweterek, cały w tymże w dużej ilości, w dodatku przez sweterek przesiąknęło na bluzkę.
Chwilę trwało, zanim zebrałam myśli: jak tu wracać do domu? Swetrem starałam się wytrzeć włosy, co z każdą chwilą było trudniejsze, bo maź owa zasychała szybko. Czułam się strasznie. Gdy uznałam, że nie będę straszyć, schowałam sweter do torby i najszybciej jak umiałam, ruszyłam do domu, mając ciągle wrażenie, że oczywiście wszyscy się za mną oglądają. Myłam się długo, włosy wielokrotnie. Swetra nie udało się uratować, bo jak wiadomo ptasie, a szczególnie gołębie odchody są żrące jak kwas. Incydent ten przypomniał mi się , gdyż ostatnio znowu prześladują mnie gołębie.
Upodobały sobie podwórko przed moim blokiem, siadają na balustradzie balkonu, produkują nawóz w ogromnych ilościach lub o świcie siadają na parapetach i budzą głośnym gruchaniem. Nie dziwię się, gdy widzę kolczaste zapory zakładane przeciw gołębiom na kamienicach.
Wyobraźcie sobie moje obawy, gdy np.na rynkach miast, które odwiedzam trzeba przejść między gołębiami karmionymi chętnie przez dzieci i turystów i nagle całe stado ptaków zrywa się do lotu. Stoję wtedy skamieniała jak posąg... Nie cierpię gołębi!