Sezon wycieczek szkolnych

Jako osoba w szkole dyspozycyjna często jestem proszona o pełnienie roli opiekuna na wycieczkach szkolnych. Trudno zliczyć na ilu wycieczkach byłam i w ilu ciekawych miejscach, ale wyjeżdżam coraz mniej chętnie, z różnych powodów. Na wycieczkach zdarzają się sytuacje bardziej i mniej przyjemne i dziś wyjazdy różnią bardzo od tych sprzed lat, kiedy ludzie byli inni, a przepisy mniej rygorystyczne. Na jednym ze szkoleń na temat bezpieczeństwa prelegent (prawnik) stwierdził na wstępie, że dla własnego dobra nauczyciele nie powinni w ogóle organizować wycieczek.
Bywają historie z niesprawnym autokarem, czekaniem na wymianę wadliwego pojazdu na inny, bywają awanturujący się rodzice, którzy nie rozumieją, że powrót z wycieczki może się opóźnić( jakby sami nigdy w korkach nie stali),czasem szuka się telefonu, czapki, portfela dziecka, które niefrasobliwie zostawia swoje rzeczy gdzie popadnie. Mało zabawne są też ciągłe telefony rodziców do dzieci na wycieczce, nawet jeśli wyjeżdżamy 40 km od naszej miejscowości. Znajomy wyjechał kiedyś z uczniami w góry. Wycieczka odbywała się pociągiem w godzinach nocnych, bo takie tylko było bezpośrednie połączenie. Rodzice dzwonili nieustannie do wychowawcy, pytając o swoje pociechy. Ale o 4 nad ranem znajomy już nie wytrzymał i na pytanie matki, co porabiają dzieciaki, odpowiedział: a co można robić nad ranem w pociągu, wszyscy śpią! Może lepiej zostawić dziecko w domu, jeżeli rodzic ani na chwilę nie umie spuścić dziecka z oka? Miałyśmy też kiedyś taki przypadek, że rodzice jednej z uczennic jechali za naszym autokarem swoim samochodem, a na wycieczce obserwowali z daleka. Słowo!
Niektóre dzieci dostają stanowczo zbyt duże kieszonkowe i dobrze dla rodziców, że nie widzą, na co ich pociechy wydają ciężko zarobione pieniądze. Ale są też dzieci, które nie dostają żadnych pieniędzy i z żalem patrzą jak koledzy kupują różne "pamiątki". W trakcie kupowania owych pamiątek trzeba niestety zwracać uwagę, jak dzieciaki płacą, bo zdarzają się nieuczciwi sprzedawcy, którzy wykorzystują sytuację i nie wydaja reszty lub wydają za mało, albo też podają wygórowaną cenę za byle co.
Jestem przeciwna zabieraniu telefonów komórkowych przez dzieci na wycieczki, bo zdarzało mi się szukać komórki w lesie, w autokarze(wpadła między siedzenia)i w różnych dziwnych miejscach.
Zauważalna jest poprawa w zakresie leków przeciwdziałających chorobie lokomocyjnej. Kiedyś pomimo zażywania, niektórym dzieciom zdarzały się niechciane wypadki. Teraz raczej rzadko i dobrze, bo to dla dziecka i męczące, i krępujące.
Na takich szkolnych wycieczkach poznaje się lepiej dzieciaki, obserwuje się różne sytuacje i zachowania, niektóre incydenty, zwłaszcza z udziałem starszych uczniów wolałabym zapomnieć. Najmniej lubiłam zawsze wycieczki z noclegiem, bo wtedy o przespaniu się opiekunów raczej nie ma mowy, a zdarzyło się także, że z obozu wędrownego (dawno temu) wracaliśmy 2 dni wcześniej, bo dzieciaki zwyczajnie tęskniły, cóż - podstawówka.
Teraz z wielu względów nie odważyłabym się jechać z uczniami daleko i na długo, a na pewno nie w góry! Kto ma własne dzieci wie, jak trudno o bezpieczeństwo w przypadku swoich pociech, a cóż dopiero, gdy ma się pod opieką całą gromadę.
Może się także zdarzyć nieprzyjemny wypadek opiekunowi wycieczki. Moja koleżanka musiała podejść do dziecka w jadącym autokarze i złamała kość ogonową, gdy autokar gwałtownie hamował. Nie dostała odszkodowania od ubezpieczyciela, bo "w autokarze podczas jazdy należy zajmować miejsce siedzące". Teoretycznie tak.
Każdy wyjazd to właściwie ciekawa historia, zabrakłoby miejsca, żeby o wszystkich napisać.