Nie zostaw śladów...

W tym wypadku film pod takim tytułem jest tylko pretekstem do rozważań nad tym, czy my jako rodzice mamy prawo narzucania dzieciom swojego stylu życia, swojej diety, swoich sposobów spędzania czasu tzw. wolnego, swoich sposobów ubierania się czy kontaktów towarzyskich?

Wiadomo, małe dzieci są pod naszą opieką, czerpią z naszego doświadczenia, jesteśmy za nie odpowiedzialni.
Ale dzieci dojrzewają, dorastają, obserwują i wyciągają wnioski, dokonują pierwszych wyborów.

Bohater filmu ( Nie zostaw śladów, Zatrzyj ślady) decyduje się na ucieczkę od cywilizacji, urządza się surwiwalowo na terenie parku narodowego, uczy córkę wszystkiego, w tym przetrwania w ekstremalnych warunkach pogodowych.

Traf sprawia, że dziewczyna poznaje inne aspekty życia, niekoniecznie bardzo cywilizowanego, ale bardziej uspołecznionego.
Dociera do niej, że styl życia proponowany przez ojca to tylko jedna z opcji, że świat ma coś więcej do zaproponowania.

Przychodzi pora, by odejść i spróbować innych możliwości, żyć na własny rachunek i podejmować własne decyzje.
Dziewczyna odchodzi, jest ciekawa świata i ludzi.

Sytuacja ta przypomina wiele podobnych z otaczającej nas rzeczywistości.
Przykłady można mnożyć:
- rodzice chcą by syn został na gospodarstwie, a jemu marzy się kariera w wielkim mieście
- matka oczekuje, że syn zostanie księdzem, a on marzy o założeniu rodziny
- młody człowiek czuje nacisk rodziny by poszedł śladami przodków i został lekarzem, a jemu marzą się podróże po świecie
- rodzice narzucili dzieciom swój sposób odżywiana i leczenia, a dzieci obserwują inne style wśród rówieśników i w ich rodzinach
- dorośli preferują wyjazdy nad egzotyczne morze, a dziecko chciałoby do babci na wieś lub z dziadkiem na ryby
- rodzice sami podejmują życiowe decyzje, bez pytania o opinie dzieci, a po latach dziwią się, że dzieci nie pytają o zdanie rodziców

Tytuł filmu odnosi się do zacierania śladów w lesie, by uniknąć spotkania z intruzami, chcącymi zakłócać samotność bohaterów.
Myślę, że ten sam tytuł w odniesieniu do posta mógłby sugerować pewną radę dla nas dorosłych - nie zostawiajmy na tyle mocnych śladów w psychice swojego dziecka, by nie potrafiło rozwinąć samodzielnie skrzydeł i dokonać w życiu czegoś wielkiego , cokolwiek to znaczy...

Z drugiej strony, dziecko na pewnym etapie życia potrzebuje wsparcia i poczucia bezpieczeństwa.
Korzenie, dom rodzinny są na równi ważne, jak wolność wyboru.
Trudne jest to rodzicielstwo, oj trudne...