Nic nie widzę, bo mi góry zasłaniają...

Obiecałam zdjęcia przyrodnicze i choć nie dorównam prawdziwym pasjonatom fotografii przyrodniczej, to chce się podzielić kilkoma naszymi fotkami, zrobionymi w ulubionych miejscach. Ktoś powiedział, że ludzie chodzą po górach, bo one po prostu są i kto raz połknął bakcyla ten wraca, by podziwiać te niesamowite widoki, oddychać górskim powietrzem, wycisnąć ostatnie poty, by stanąć na szczycie lub na górce tylko.
Nie jestem wytrawnym turysta, ani znawcą górskiej przyrody. Odwiedzam góry wakacyjnie, bo mam daleko, zachwycam się nieustannie i ciągle boję się, jak długo dane mi będzie wspinać się na skałki, bo czas płynie, a sił ubywa.

Jak tu nie zachwycać się drzewami wyrastającymi ze skał, a w dole wije się Dunajec....

Prawda, że pięknie? Ale nie myślcie, że wbiegam na górę jak kozica, klnę jak szewc, gdy jest stromo lub wieje silny wiatr, za to zdobycie celu jest nagrodą jedyną w swoim rodzaju i ta duma, że jeszcze raz dało się radę...
Góry podsycają apetyt, ale uczą też pokory, dlatego dziwię się niefrasobliwości napotykanych turystów, którzy bez przygotowania wybierają się np. na Rysy. Kiedyś schodząc z Nosala spotkaliśmy dwie panie na spacerze, które pytały którędy na szczyt. Ubrane niedzielnie, z torebkami i w butach na obcasach, prosto z kościoła zamierzały wejść na Nosal, bo słyszały, że ładne tam widoki.

Niektóre szlaki prowadzą przez las i dopiero prześwity między drzewami ujawniają widoki zapierające dech i uświadamiające wędrowcom, jak wysoko się weszło, no i oczywiście mokre plecy pod plecakiem...

Góry to nie tylko panoramy i spektakularne widoki, to także niespodzianki w postaci napotkanych zwierząt, wodospadów dużych i małych strumyczków, jaskiń i szczelin.

Bywa też tak, że przedzieramy się przez morze traw wysokich jak my sami, wokół nas owady, a nad nami krzyk kruka...
Trudno jest dziś znaleźć miejsca mało odwiedzane przez tłumy. Pewne jest, że wszędzie tam, gdzie dojeżdża kolejka linowa, dowozi dorożka, busik lub jest mnóstwo straganów z pamiątkami tam są tłumy, a my staramy się bywać sam na sam z przyrodą, ciszą i swoimi myślami...